finale..

As time goes by..

Η διάλεξη παραδόθηκε.
Η διπλωματική το ίδιο.
Μέχρι κι η ορκωμοσία πέρασε.
Μέχρι κι η μετακόμιση πέρασε.
Οπότε αυτό το Βlog δεν έχει πλέον νόημα ύπαρξης.
Και ακριβώς επειδή δεν έχει νόημα, ούτε δύναμη πλέον, αλλά είναι γεμάτο αναμνήσεις, αποφάσισα να το "ξεκλειδώσω".
Και να αρχίσω ένα νέο.. Με τι περιεχόμενο, δεν έχω ιδέα ακόμη =)

Shit happens..

Διότι όταν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει. Όπου η κ.Ξάνθη ανακαλύπτει μέσα στο χάος του Κυβερνοχώρου το blog... Και μου καταστρέφει την έκπληξη στην Αλκμήνη, άθελά της.
Το τέλος της αθωότητας, όπως αντιλαμβάνεσθε, αγαπητοί αναγνώστες... Τέρμα πια τα αυθόρμητα.
Καληνύχτα σας.

Χαρμολύπη

Το δοκιμαστικό τεύχος της διάλεξης εκτυπώθηκε.
Είναι όμορφο.
Το παιδί μας ενηλικιώθηκε.
Δεν το προστατεύουμε πια.
6 Μάρτη, μια το μεσημέρι, θα φύγει απ' την αγκαλιά μας.
Θα πάρει το δρόμο του και δεν θα μπορούμε να το βοηθήσουμε, να το αλλάξουμε, να το στηρίξουμε.

Shiny happy people..

Πήραμε την έγκριση για την παρουσίαση της διάλεξης κι από τους τρεις!!!
Η διπλωματική πάει καλά και επιτέλους προχωράει.
Άρχισα πάλι να τρέφω αυταπάτες ότι οι νέες μου φίλες θα κρατήσουν για πάντα (που σημαίνει ότι τις έχω ερωτευτεί τρελά).
Η Ρενάτα μου έμαθε το IN Design και έτσι το τεύχος της διάλεξης θα γίνει ο-νει-ρε-μέ-νο (για το περιεχόμενο δεν ξέρω.. αλλά τα πάντα είναι στυλ :Ρ)
Η Ξάνθη πρότεινε οι εικόνες της διάλεξης να μην είναι από βιβλία αρχιτεκτονικής, αλλά από National Geographic, γεγονός που μας ενθουσίασε. Είναι πρωτότυπο, αλλά και πρόκληση παράλληλα (κυρίως γιατί χαζεύεις τους ελέφαντες, αντί να ψάχνεις φωτογραφίες για την κλίμακα και οι ώρες περνάαααανεεε..)
Όλα πάνε λιγάκι καλύτερα.. Το γιορτάζω με μπαλόνια =)

Spleen

Γύρισα από τη σχολή πριν από λίγο και με μια διάθεση, που αν είχε χρώμα θα ήταν γκρι μαζί με κίτρινο φωσφοριζέ, σαν αυτό που έχουν τα stabilo ή τα σήματα της τροχαίας, για να φαίνονται το βράδυ, ή όταν έχει ομίχλη.
Το παγωμένο κίτρινο φωσφοριζέ οφείλεται στο άγχος και την ένταση. Αύριο θα έρθουν οι καθηγητές από Αθήνα, και έχουμε ραντεβού με δυο από τους τρεις, αλλά ελπίζουμε να δούμε και τον τρίτο. Εννιά και μισή ο κύριος Παπαγιαννόπoυλος θα μας πει τη γνώμη του για το τεύχος της διάλεξης και ύστερα θα περιμένουμε έγκριση από την Ξάνθη και τον Κόκκορη. Αν πάνε όλα καλά, 5-6 Μάρτη παραδίδουμε. Θα πάνε, όμως;
Αν πάρουμε την έγκριση, θα πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε σαν τρελές για την παρουσίαση. Οι 100 σελίδες θα πρέπει να γίνουν 16 και η παρουσίαση να διαρκεί 45 λεπτά χρονομετρημένα. Η λακωνικότητα είναι μια αρετή που ποτέ δεν είχα..
Αν ΔΕΝ πάρουμε την έγκριση, θα κάνετε πολύ καιρό να διαβάσετε νέα μου, γιατί θα είμαι στο νοσοκομείο, αφού θα έχω φουντάρει στο αίθριο χωρίς να το καταλάβω από νεύρα και απογοήτευση (ποτέ δεν θα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας).
Το γκρι οφείλεται στην ψυχολογική κούραση από τη διπλωματική, που δεν λέει να ξεκολλήσει από την 1:200, λόγω του ότι οι καθηγητές έχουν να μας δουν αιώνες. Αλλά κυρίως οφείλεται στο ότι η Αλκμήνη έχει φρικάρει από άγχος και δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Σήμερα μου είπε "Το έχω μισήσει το θέμα. Και δεν ήθελα να μισώ το θέμα της διπλωματικής μου.". Δεν το κατάλαβε, αλλά αυτό πόνεσε, γιατί η ιδέα του θέματος ήταν δική μου κι εκείνη συμφώνησε με ενθουσιασμό, αλλά τώρα νιώθω ότι φταίω εγώ προσωπικά για τα βάσανά μας.
Επίσης, το γκρι οφείλεται στο ότι είμαστε όλη τη μέρα -και τη μισή νύχτα- με τη Σ., την Κ., τον Γ., τη Μ., που είναι 7ο έτος και παραδίδουν τώρα διπλωματικές και επίσης έχουν να δουν τους καθηγητές αιώνες και ξεκινούν τελικά σχέδια και μακέτες περίπου στα τυφλά. Περιστοιχιζόμαστε από ζόμπι με μαύρους κύκλους, χέρια γεμάτα μελάνια και χρώματα, ρούχα τσαλακωμένα από τον ύπνο στα σχεδιαστήρια και κενά βλέμματα.. Αυτά τα ζόμπι -οι φίλοι μας- σε αρπάζουν μόλις σε βλέπουν, σε ταρακουνάνε από τους ώμους, σε καρφώνουν με το τρελό τους βλέμμα και σε ρωτάνε επίμονα "Βγήκες χθες;;;;; Έχει κόσμο έξω;; Πες μου ιστορίες!!!". Όχι, δεν βγήκα χθες. Γύρισα σπίτι, διάβασα, και κοιμήθηκα, πτώμα από την κούραση. Σου 'ρχεται όμως να βγάλεις ιστορίες από το μυαλό σου να τους πεις, μπας και πάρουν τα πάνω τους..
Σε μια προσπάθεια να νιώσω καλύτερα, πήρα σημέρα καινούριες ξυλομπογιές, παστέλ και λαδοπαστέλ. Μετά πήγα στη σχολή και έκανα δυο μέτρια σκίτσα μ' αυτά. Πέρασα πάνω από μια πρόχειρη όψη του Γ. και αποφάσισα ότι μάλλον πρέπει να του τα χαρίσω, διότι στα χέρια μου πάνε χαμένα. Όμως αμέσως μετά πείσμωσα και αποφάσισα να προσπαθήσω να μάθω να δουλεύω τα παστέλ, όσο καλύτερα μπορώ. Κι ας πούμε ότι αυτός είναι ένας από τους στόχους του μήνα.

Ένα Σάββατο ολίγον νωχελικό..

Σάββατο καμένο από χέρι, χωρίς ίχνος δημιουργικότητας ή εργασίας, μονάχα με σκέψεις και θολά όνειρα.
Χθες το βράδυ βγήκαμε όλοι μαζί στο Ντίλι. Όλοι. Μια παρέα περίπου 10 άτομα, λες και είμαστε πρώτο έτος, και μερικοί παλιοί φίλοι και γνωστοί που έτυχε να περάσουν από 'κει, μας βρήκαν κι έμειναν. Στο τέλος ήταν όλο το μαγαζί γεμάτο γνωστούς. Βγήκαμε μετά από καιρό και το είχαμε πολύ ανάγκη, γιατί είχαμε κουραστεί απίστευτα, άλλοι με διπλωματικές, άλλοι με διαλέξεις, άλλοι με κύματα γκαντεμιάς, στα οποία πότε σερφάρουν και πότε τους καταπίνουν. Καταναλώθηκαν άπειρα σφηνάκια, άπειρα τσιγάρα, άπειρα πατατάκια, τρεις κοτόσουπες, δυο πιάτα πατσάς και πολλές μπουγάτσες. Τραβήχτηκαν άπειρες φωτογραφίες και έλαβαν χώρα πολλές τρυφερές στιγμές. Ήδη από τη μέση της βραδιάς είχα σταματήσει το αλκοόλ και έπινα νερά και δεν ήπια σφηνάκια. Γριά πια.. Δεν είμαι για να καίω μέρες με hang-over.
Και όντως, η σημερινή μέρα δεν πήγε στράφι λόγω του χθεσινού αλκοόλ. Απλώς μου έλειπε ύπνος απ' όλη τη βδομάδα. Αποφάσισα να με κακομάθω. Και κούρνιασα κάτω απ' το πάπλωμά μου και όλο ξυπνούσα κι όλο ο ύπνος με ξανάπαιρνε. Και έβλεπα όνειρα για το κουνέλι μου (έχω να του πάρω πριονίδια 10 μέρες), για τη σχολή, για τους φίλους μου.. αναμενόμενα πράγματα. Άγχη. Αλλά ήταν πολύ ρεαλιστικά και σχεδόν ένιωθα ότι βγαίνω από την αίθουσα του κινηματογράφου κάθε φορά που ξυπνούσα (το απολαμβάνω πολύ αυτό).
Χάρηκα και με δυο τηλέφωνα από φίλους, που δεν τους βλέπω συχνά, καθώς ο ένας είναι Θεσ/νίκη κι ο άλλος προσπαθεί να τελειώσει το μεταπτυχιακό του και τρέχει και δεν φτάνει. Είναι περίεργο που οι φίλοι σε θυμούνται όλοι μαζί, όπως οι συμφορές. Και είναι και ωραίο. Χάρηκα και με την κάρτα του Σόλωνα, που έφτασε από το Λονδίνο μια εβδομάδα μετά τον Σόλωνα..
Αύριο ίσως εφημερίδες, πιθανότατα σχολή.. Εφημερίδες με γαλλικό στο κρεβάτι. Η μυρωδιά του χαρτιού και του μελανιού με τρελαίνει και μ' αρέσει και λιγάκι όταν ξεβάφουν στα δάχτυλα τα χρώματα απ' το ξεφύλλισμα..

όλγουεηζ λουκ ατ δε μπράητ σάηντ οφ λάηφ..

Σχολή 13:00- 2:15π.μ..

Καταναλώσαμε (εγώ και η Αλκ): ένα πακέτο ηλιόσπορους, δυο Heineken, μισό σακουλάκι m&m's, δύο πακετάκια kinder bueno, δύο γλειφιτζόυρια babaloo γεύση φράουλα με τσίχλα στο κέντρο, δύο μακαρονάδες σπαγγέτι πουτανέσκα από το Napoli, τέσσερις κούπες γαλλικού καφέ, δύο φρέντο καπουτσίνο μέτριους, ένα πακέτο Ruffles με ρίγανη, ένα κουτάκι σοκολατάκια Lacta lov' it, ένα πακετάκι twix, ένα muffin με γλάσο πικρής σοκολάτας, έξι μανταρίνια. Νιώθω το στομάχι μου κάπως περίεργα και μια μικρή υπερένταση.. Χμ.. θα φταίει η διάλεξη..

Είναι υπέροχο να συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που εκτιμάς και αγαπάς (την Αλκ) και να 'χεις γύρω σου ανθρώπους που τους νοιάζεσαι και σε νοιάζονται, κι άλλους ανθρώπους, που τους θαυμάζεις για την εργατικότητα και το μεράκι και το ταλέντο τους και αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση (χαρά στο κουράγιο του Γ., χαρά στο κουράγιο της Μ.).

Είναι υπέροχο η δουλειά να προχωράει με πραγματική όρεξη και θέληση για ένα καλό αποτέλεσμα, αλλά κι όταν κουράζεσαι να μπορείς να γελάσεις μέχρι δακρύων, να ουρλιάξεις, να κλάψεις και να ξέρεις πως οι γύρω σου δεν πρόκειται να σε κρίνουν ή να σε παρεξηγήσουν, γιατί όλοι εκεί στα καμαρίνια στο πίσω μέρος του τρίτου έτους στο ίδιο καζάνι βράζουμε.. (και οι ίδιοι το ανακατεύουν).

Είναι υπέροχο να βλέπεις πως το αντικείμενο που αγαπάς σου δίνει καθημερινά κι άλλους λόγους να το λατρέψεις. Η διάλεξη, μετά τις διορθώσεις της Ξάνθη, μας έχει ανοίξει νέους ορίζοντες, όπως ελπίζαμε από την αρχή ότι θα γίνει. O Le Corbusier, ο Μιχελής, ο Κωνσταντινίδης, ο Βιτρούβιος, ο Palladio, ο Lippi ξεδιπλώνουν τη σκέψη τους μπροστά μας, μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους.

Είναι υπέροχο να διαβάζεις πράγματα που έχεις γράψει πριν από μήνες και να σου φαίνονται αφελή και βλακώδη, όσο σκληρό κι αν είναι, γιατί φαίνεται ότι η σκέψη σου ωρίμασε και εξελίχθηκε.