Μικρά όμορφα πράγματα απ' το Σ/Κ που πέρασε.

• η διάλεξη επιτέλους διορθώθηκε από την Ξάνθη και μπορεί να μπει στην τελική της φάση πλέον
• κι εγώ και η Αλκ μπορέσαμε να δουλέψουμε ένα γεμάτο 13ωρο, χωρίς χάζεμα και τριγύρισμα στα φιλικά καμαρίνια και βγάλαμε πολλή (και νομίζω καλή) δουλειά, με αποτέλεσμα να νιώθω γεμάτη
• μοιράστηκα το Σάββατο με έναν άνθρωπο που προκαλεί το μυαλό μου να πάρει γρήγορες στροφές και σκέφτηκα πράγματα για τον χαρακτήρα μου που δεν τα είχα συνειδητοποιήσει, πράγμα που είχε αιώνες να συμβεί και με εξέπληξε ευχάριστα (αν και δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα πράγματα που συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου)
  
• το ζώδιό μου επιτέλους άρχισε να έχει θετικές προβλέψεις, όχι για την βδομάδα, όχι για το μήνα, αλλά μέχρι τον Ιούνη! Αμέ! :Ρ
• η Αλκμήνη σταμάτησε να με κοροϊδεύει για τα Chupa Chups με γεύση καρπούζι, υπέκυψε και πήρε ένα και μάλιστα ζήτησε αύριο να της πάω ένα "με γεύση φράουλα και τσίχλα στο κέντρο. Πες μου πως θα μου το φέρεις, έστω κι αν είναι ψέμα!"
  

τον παλιό καλό καιρό (μέχρι πριν τρεις ώρες)

Έλεος..

Έρχονται!!!

Επιτέλους, αύριο, μετά από 1,5 μήνα οι καθηγητές θα ξαναεμφανιστούν στη σχολή.. Θα περιμένουμε σαν τα κοράκια από πάνω τους όλοι οι διπλωματικοί για διόρθωση, εκείνοι θα πιστεύουν ότι μπορούν να διαστείλουν το χρόνο, θα κάθονται κανένα 5άωρο στις πρώτες ομάδες και μετά δεν θα προλάβουν να δουν τους υπόλοιπους. Κλασσικά εικονογραφημένα. οπότε κι εμείς 9.30 το άγριο χάραμα θα 'μαστε εκεί, στημένες καραούλι στο καμαρίνι, με την καφετιέρα γεμάτη γαλλικό. Είναι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να πάρει κανείς διόρθωση. Και εξηγώ. Οι πιθανότητες να διορθωθείς, όταν είσαι διπλωματικός στην αρχιτεκτονική του Δ.Π.Θ. (από τους Ξάνθη- Κόκκορη- Παπαγιαννόπουλο) αυξάνονται κατακόρυφα:

• αν έχεις γαλλικό στην καφετιέρα, γιατί είναι όλοι εξαρτημένοι από τον καφέ. Αν είναι πρωί μπορεί να προσποιηθούν ότι έρχονται για διόρθωση, ενώ το μόνο που θέλουν είναι ο καφές σου. Αλλά τους αναγκάζουμε να πληρώσουν με διόρθωση
• αν πας πριν τις 10 σχολή, οπότε και δεν υπάρχει ψυχή, γιατί οι περισσότεροι διπλωματικοί είναι νυχτοπούλια, οπότε πριν τις 11-12 δεν εμφανίζονται πολλοί
• αν έχεις απλωμένα σχέδια και μακέτες παντού στο καμαρίνι, ατάκτως ερριμένα, ώστε να φαίνεται ότι λαμβάνει χώρα ένας διαρκής εργασιακός οργασμός
• αν αλλάζεις χρώματα/ βουρκώνεις/ τραυλίζεις/ αυτοχαστουκίζεσαι από το άγχος μπροστά τους (αλλά μπορεί και να εκνευριστούν, είναι με τις μέρες τους)
• αν τους κυνηγάς και τους παρακαλάς διαρκώς και απαρνηθείς την προσωπικότητα και τον αυτοσεβασμό σου προκειμένου να φτάσεις την Πηγή Της Γνώσης (κάτι σαν Βουδιστής μοναχός). Αλλά κι αυτό μπορεί να τους εκνευρίσει, διότι δεν θέλουν γλείψιμο. Πρέπει να τους πείσεις ότι δεν θες εκείνους, αλλά Την Γνώση. Ότι δεν σε ενδιαφέρει να διεκπεραιώσεις τη διπλωματική, αλλά να υπηρετήσεις την αρχιτεκτονική.
• αν τους πεις "αυτή τη βδομάδα δουλεύουμε κάτι νέο και καλύτερα να τα πούμε την επόμενη..". Μπλόφα, αλλά πιάνει αρκετά συχνά. Έρχονται από μόνοι τους, να δουν τι σκαρώνεις.

Όλα αυτά θα τα δοκιμάσουμε αύριο. ΌΛΑ. Θα φορέσουμε και τα καλά μας, έτσι, για να νιώθουμε όμορφα τις εκατό ώρες που θα περιμένουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η σχολή φοράει τα αγαπημένα της ρούχα Πέμπτες και Παρασκευές που έρχονται οι Συνθέτες. Είναι επειδή ξέρεις ότι θα καταρρακωθείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και προσπαθείς να ανεβάσεις την ψυχολογία σου όπως- όπως..
Και δεν μπορείς και να διαμαρτυρηθείς, ρε γαμώτο, τώρα πια, γιατί καταλήξαμε πλέον με όσα παιδιά έχουν τους ίδιους επιβλέποντες με 'μας, να 'μαστε φίλοι ή έστω κρασο-παρέα. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη αυτές τις διορθώσεις, οπότε όποιος είναι ο τυχερός, καλή του πρόοδο και καλή καρδιά..

"Είσαι σίγουρος ότι πήρες τη λάθος απόφαση;"

Ο τίτλος είναι παρμένος από ένα ποίημα του Leonard Cohen. Ο οποίος μέρες τώρα μου έστελνε υποσυνείδητα, ύπουλα μηνύματα μέσω ηλεκτρο-μαγνητικο-something ακτινοβολίας και τελικά πέτυχε τον σκοπό του. Το "the book of longing" είναι πλέον στην βιβλιοθήκη μου, διαβασμένο ήδη μια φορά (μέσα σε δυο ώρες, ασύμφορη βιβλιοφάγος..). Ομολογώ ότι περίμενα τελείως διαφορετικά σκίτσα και όχι την αυτοπροσωπογραφία του εκατό φορές (αν και τουλάχιστον έχει αίσθηση της εικόνας του). Όσο για τα ποιήματα, κάποια με άγγιξαν, κάποια με άφησαν παγερά αδιάφορη. Αλλά, είπαμε, του χρωστάω μια δεύτερη, προσεκτική ανάγνωση..
Ομολογώ, επιπλέον, ότι σήμερα δεν έχω ιδιαίτερους λόγους να γκρινιάζω, αλλά φρόντισα η ίδια γι' αυτό (ήτοι για την βελτίωση της διάθεσής μου).
Κατ' αρχάς βγήκα έξω και με είδε ο ήλιος. Σοφή κίνηση.
Δεύτερον, φρόντισα να αυξηθούν οι ενδορφίνες μου υποκύπτοντας -εκτός από τον αγαπητό Leonard- σε ένα καρό φόρεμα και σε έναν καφέ με την Αλκμηνούλα.
Τρίτον, στρώθηκα και έκανα ουσιαστικότατη δουλειά για την διάλεξη, σε βαθμό που τα μάτια μου άρχισαν να ουρλιάζουν στον εγκέφαλό μου "πες της να φύγει από την οθόνη, θα καταρεύσουμε".
Τέταρτον, θυσίασα εκείνη την παρθένα και τις νυχτερίδες, που χρειάζονταν για τα ξόρκια, για να ανοίξει η σχολή (ξέρω, ο τόπος πάει κατά διαόλου, οι καταλήψεις είναι αντίδραση κλπ. κλπ. -δεν έχω καμία διάθεση για πολιτική τοποθέτηση ή διαμάχες- αλλά έχω εκατομμύρια λόγους να την θέλω ανοιχτή). Βέβαια το ξόρκι δεν ξέρω αν έπιασε ακόμη, αλλά από εκεί που οι καταλήψεις ήταν εβδομαδιαίες, στην αυριανή συνέλευση θα προταθεί τριήμερη.

Οπότε γενικά θα μπορούσα να πω ότι παίρνω σταδιακά τα πάνω μου.

Αν και με πτόησε λιγάκι το γεγονός ότι στην διάλεξη έχω ένα ωραιότατο δισέλιδο σχετικά με το πρότυπο ανάπτυξης της πόλης από τον Le Corbusier, το οποίο το ανατρέπει με άλλο ένα ωραιότατο δισέλιδο ο Άρης Κωνσταντινίδης. Και, όσο να πεις, μπορεί να έχω περάσει κάτι κρίσεις αλαζονείας κατά καιρούς, αλλά να απορρίψω τον Κωνσταντινίδη ή τον Le Corbusier.. ε, μέχρι εκεί δεν φτάνει η χάρη μου.. Προσπάθησα να "κουκουλώσω" την αντιπαράθεση με κάτι αερολογίες για "τις δυο όψεις" του ίδιου νομίσματος. Αρχικά. Αλλά μετά φαντάστηκα τον -σοκ και δέος- Κόκκορη να διαβάζει την φράση, να με κοιτάζει μες τα μάτια (εγώ εννοείται ότι έχω χλομιάσει και έχω φάει και τα δέκα νύχια μου), και να με ρωτάει "εσείς, δεσποινίς Συμβουλίδου, ποια πλευρά του νομίσματος προτιμάτε;". Οπότε ξέρω πολύ καλά ότι θα δώσω την λάθος απάντηση.. Κι έτσι άφησα το θέμα λίγο "φλου" να το πω, λίγο "προς συζήτηση" να το πω.. Ίδωμεν.

Άγχος, εκνευρισμός, εντάσεις και άλλα τέτοια χαρούμενα.

Πίσω στη σχολή σήμερα.. Οργανώσαμε λιγάκι τη διάλεξη, βάλαμε κάτι συμπληρωματικά κεφάλαια και ξανακοιτάξαμε την μακέτα. Οπότε και αρχίσαμε να την ξηλώνουμε και να κόβουμε και να ράβουμε. Καλό; Κακό; άγνωστο.. Οι καθηγητές έχουν να μας δουν γύρω στον 1,5 μήνα και ελπίζω ότι θα μας δουν αυτή τη βδομάδα, γιατί -σοβαρά τώρα- το 'χουμε ανάγκη. Και όχι μόνο για ψυχολογικούς λόγους..

Εχθές ήταν μια ωραία βραδιά. Βγήκαμε πάλι όλοι οι αιώνιοι μαζί. Πάλι στο Ντίλι. Η Αλκμήνη, ο Χρήστος, εγώ, η Σοφία, η Κατερίνα, η Κατερίνα 2, η Ρενάτα, ο Άγης, ο Άγγελος, η Μαίρη.. Ποοοολύ αλκοόλ, αρκετό κέφι, ανέκδοτα (;! έχω να διασκεδάσω με ανέκδοτο αιώνες), αγκαλιές. Ξορκίσαμε τα άγχη μας από τις 12 το βράδυ ως τις 6.30 το πρωί, αλλά ο εξορκισμός δεν πέτυχε. Το πρωί ήταν όλα πάλι δίπλα στο κρεβάτι μου, κρυμμένα κάτω απ' τις εφημερίδες.
Η αλήθεια είναι ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν είναι και η καλύτερη. Οι φίλοι περνάνε διάφορα ζόρια (αχ ο έρωτας, αχ το πτυχίο, αχ τα μεταπτυχιακά) και με εξαίρεση την Κατερίνα 2, που γύρισε απ' τις διακοπές με νέο (φτου να μην το ματιάσω) αίσθημα, οι υπόλοιποι γεμίζουν το χώρο με αρνητικά vibes. Κι εγώ δεν είμαι στα καλύτερά μου και φαίνεται ότι χρησιμοποίησα έναν-δυο ανθρώπους σαν σάκους τους μποξ, άθελά μου. Έβγαλα τα νεύρα και την έντασή μου σε ανθρώπους που έχουν επίσης λόγους να έχουν νεύρα και εντάσεις. Αλλά οι φίλοι έχουν κατανόηση (ελπίζω..).

Νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη για αλλαγή παραστάσεων. Θα ήθελα να βάλω 6-7 άτομα σε ένα βανάκι και να πάμε κάπου απίστευτα κλισέ και να λιώνουμε κάτω απ' τον ήλιο πίνοντας γάλα καρύδας ή να καθόμαστε γύρω απ' το τζάκι τρώγοντας μπισκότα κανέλας Να χαλαρώσουμε και να εμφανιστούν ξανά οι χαλαροί, καλοί εαυτοί μας..

Γενικά με φθείρει πολύ αυτή η αόριστη πίεση χρόνου.. Ξέρω ότι πρέπει να τελειώσει την διάλεξη, για να την παραδώσω κάπου τώρα κοντά. Ξέρω ότι πρέπει να τελειώσω την διπλωματική, για να την παραδώσω κάπου το καλοκαίρι.. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη, αν υπήρχαν συγκεκριμένες ημερομηνίες, νομίζω.

Ψυχραιμία..

Κατάληψη. Θα χαθεί η εξεταστική; Άγνωστο ακόμη.

Ξεβούλωσε ο νεροχύτης; Όχι.

Χθες ήταν η Ξάνθη στη σχολή και είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο να μου πει αν θα προλάβει να μας δει. Δεν πήρε ποτέ.

Ο κύριος Charles- Edouard Jeanneret τα λέει καλά στο "Για μια αρχιτεκτονική". Το τραγικό είναι ότι στην έκδοση του 1928 γράφει "αυτό το μανιφέστο είναι ακόμη επίκαιρο" και εξακολουθεί να είναι. Και όχι μόνο επειδή είναι το έργο κλασσικό, αλλά επειδή ακόμη δεν έχουμε πετύχει τους στόχους του τότε.

"Κάποιες στιγμές νιώθουμε την ανάγκη να κοσκινήσουμε το παρελθόν για να το πουλήσουμε στο μέλλον", μου είπε ένας φίλος, χωρίς να συμφωνεί με αυτή τη λογική. Εγώ σκέφτομαι ότι κάποιες στιγμές κουραζόμαστε να φοράμε ρούχα το ένα πάνω από τ' άλλο, να τα συσσωρεύουμε, απλώς και μόνο επειδή μας κάνουν, να ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια. Ειδικά όταν στη ζωή μας έχει καλοκαίρι. Και τότε έχουμε ανάγκη να επιστρέψουμε στο γυμνισμό καίγοντας τα παλιά ρούχα στη φωτιά. Και περπατάμε πια πολύ πιο ανάλαφρα.

Έρχεται το τέλος του κόσμου.

Αυτή η ζωγραφιά έγινε χάρη σε μια φράση του Amberclock και του υποσχέθηκα να την ανεβάσω, για να την δει. (Στο είπα ότι είναι σουρεαλιστική, μη γκρινιάξεις τώρα!)

Είμαι σίγουρη ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, γιατί:

• Βούλωσε (πάλι) ο νεροχύτης μου.
• Πήγα στο σούπερ μάρκετ (για ξεβουλωτικό, ντε!) και υπήρχε μια τεράστια ουρά και όλοι αγόραζαν τόνους κωλόχαρτα. Τόνους. Ή γίνεται πόλεμος και δεν το πήρα χαμπάρι, ή είχε προσφορά ο Μαρινόπουλος.
• Η γραμματεία των πολιτικών μηχανικών του Δημοκριτείου μου απάντησε σε mail που έστειλα χθες το βράδυ, σήμερα, πρωί- πρωί. Μα είναι γραμματεία, για όνομα του Θεού! Υποτίθεται ότι είναι φτιαγμένη για να κάνει τις ζωές μας δύσκολες! Τι ύποπτες ενέργειες είναι αυτές;
• Ο αδελφός μου τρώει διαρκώς κατεψυγμένες πίτσες και είναι ζωντανός. Εγώ σήμερα πήγα να φάω κατεψυγμένη πίτσα, γιατί βαριόμουν τραγικά να μαγειρέψω, και ένιωσα ότι τρώω πολυμερή πετρελαίου. Άρα ο αδελφός μου είναι cyborg και υπάρχουν κι άλλοι ανάμεσά μας.
• Η ΔΕΗ ήρθε εκατό ευρώ και δεν έχω εργοστάσιο κρυμμένο στο σπίτι μου.
• Νομίζω ότι καταλαβαίνω τελικά πως πήζει αυτό το διαολεμένο το μπετόν (ενώ δεν έχω ιδέα από χημεία).

Δεν μπορώ να συνεχίσω να αγνοώ τα παράδοξα σημάδια. Κάτι θα μου συμβεί από μέρα σε μέρα. Φεύγω. Πάω να βρω ένα πυρηνικό καταφύγιο.

Επιστροφή..

Η Αλκμήνη κι εγώ ανταλλάξαμε ξανά ευχές για καλό πτυχίο και καλή διπλωματική χασκογελώντας πάνω από δυο ποτήρια ρακόμελο. Χαζεύω την ξύστρα- τηλεφωνικό θάλαμο που μου έφερε από το Λονδίνο. Θέλω να γίνω μικροσκοπική και να χωθώ εκεί πέρα μέσα, να πάρω τηλέφωνο τον φανταστικό φίλο των παιδικών μου χρόνων (και κρίμα, αλλά δεν θυμάμαι αν είχα όντως φανταστικό φίλο..) να έρθει να με πάρει με ένα αερόστατο και να πάμε ταξίδι κάπου πολύ- πολύ μακριά. Να μένουμε σε μια σοφίτα, να πίνουμε τσάι γιασεμί και να τρώμε τουλουμπάκια διαβάζοντας ξανά και ξανά τον Μικρό Πρίγκιπα, το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, τα Ταξίδια του Gulliver μπροστά από μια ξυλόσομπα και να χιονίζει.
Νιώθω ότι δεν έφυγα ούτε μια μέρα από την Ξάνθη. Το άγχος με έπιασε πάλι από το λαιμό και τρόμαξα. Νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο με εκατομμύρια πόρτες και έχω τα κλειδιά για όλες, απλά είναι τόσες πολλές, που θέλω αιώνες για να τις ανοίξω. Ή, σε απλά ελληνικά, δεν έχω ιδέα τι σκατά θέλω πραγματικά να κάνω μετά το πτυχίο, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος δρόμος για μένα.
Σήμερα ολοκληρώσαμε με την Αλκμήνη και τα σχέδια για το σπίτι ενός φίλου. Ο πρώτος μας "πελάτης".. Ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι πως το αντικείμενο των σπουδών μου, με το οποίο εξακολουθώ να είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη, θα βγάλει τη μάσκα του όταν βγω στην αγορά εργασίας και κάτω απ' το πρόσωπο της νύμφης θα δω μια φτιασιδωμένη εβδομηντάρα, ξεδοντιάρα τσατσά με βρώμικα χνώτα. Και δεν θα μπορώ να πω πως δεν με είχαν ειδοποιήσει. έχει φροντίσει ο Στελάκης γι' αυτό, χρόνια τώρα. Απλώς τότε ήμουν στην ηλικία που το να κλείνεις τ' αυτιά σου και να τραγουδάς "νανα να νανα να νανα", όταν άκουγες κάτι που δεν σε βόλευε, ήταν αποδεκτό και σχεδόν χαριτωμένο. Τώρα είναι απλά ένδειξη αδυναμίας αποδοχής της -σκληρής- πραγματικότητας.

κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη.

• http://www.youtube.com/watch?v=hXgcMZuoeQA.Διαφωτιστικότατο βίντεο.. Δείτε και τα υπόλοιπα. Σκληρά, αλλά αληθινά.)
• http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_13/04/2003_60041
• http://greekwolves.blogspot.com/2008/09/blog-post_28.html
• http://www.crystalrecovery.com/Pages/MethUsers.html. Φωτογραφίες χρηστών "πριν και μετά".
• http://www.agws.com.au/Drug/Docs/GEcstasy.pdf

Δυστυχώς δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να δει αυτά τα inks. Μπορώ μόνο να σας θυμίσω πως όταν δεν βλέπουμε κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Ηλίθια λίστα με στόχους για τη νέα χρονιά. Θέλω:

1. πτυχίο (τον Ιούνη, σας παρακαλώώώώώ...)
2. διάλεξη (το Φλεβάρη, έλεος!)
3. να μάθω να μην είμαι τόσο σκύλα
4. να πάω επιτέλους ξανά στη Βαρκελώνη, πριν βρω δουλειά
5. να βρω δουλειά (μετά το πτυχίο)
6. να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου όταν φρικάρω
7. να σταματήσω να κάνω παρανοϊκές σκέψεις και σενάρια
8. να προσπαθήσω να μην έχω υψηλές προσδοκίες, από άτομα χωρίς δυνατότητες
9. να εκτυπώνω τα e-books και να μην βγάζω τα μάτια μου στην οθόνη
10. να μην ψάχνω να βρω τι πάει στραβά, όταν όλα πάνε αντικειμενικά τέλεια
    

Κωνσταντινούπολη.

1:200...

Κουράστηκα.

Κουράστηκα από τη σχολή.
Κουράστηκα, γιατί έχω να φύγω από την Ξάνθη απ' τις 13 Αυγούστου.
Κουράστηκα από τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μέρη, τα ίδια άγχη.
Κουράστηκα που πρέπει να μάχομαι για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Κουράστηκα να είναι όλο μακριά οι άνθρωποι που με εμπνέουν.

Σταματάω εδώ τη γκρίνια. Πήγαμε στη σχολή σήμερα με την Αλκμήνη. Καθαρίσαμε το καμαρίνι. Πλύναμε την καφετιέρα και τις κούπες, αδειάσαμε τα τασάκια, κλείσαμε τον διακόπτη από το πολύμπριζο και τη σόμπα, πετάξαμε τα υπολείμματα από τις μακέτες, μαζέψαμε σκόρπιες καρφίτσες, μολύβια, κόλλες, κοπίδια. Το καμαρίνι ήταν σχεδόν αποστειρωμένο όταν τελειώσαμε (με την κακή έννοια). Χρειάζεται να ξεκουραστεί κι αυτό, όπως κι εμείς.
Ύστερα πήγαμε από τον Παπασωτηρίου και πήραμε δυο βιβλιαράκια ακόμη για τη διάλεξη: το "Για μια αρχιτεκτονική" του Λε Κορμπυζιέ και ένα (ένα ακόμη..) του Μιχελή για την αισθητική και την αρχιτεκτονική. Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του Μιχελή είναι αρκετά κουραστική, αλλά τα συμπεράσματά του και οι απόψεις του διατυπωμένες πολύ ξεκάθαρα. Και ομολογουμένως μιλάει για έννοιες που έχουν άμεση σχέση με κάποια κεφάλαια της διάλεξής μας που σκεπάζονται από πυκνή ομίχλη, οπότε ήταν αναπόφευκτος. Ο Λε Κορμπυζιέ είναι "ολ τάιμ κλάσικ", και η μετάφραση του βιβλίου πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη.

Όμορφα πράγματα.

Μιας που στη σχολή έχουμε να πατήσουμε από την Πέμπτη, φρόντισα τουλάχιστον να ταΐσω το μυαλό μου με πραγματάκια άσχετα με την αρχιτεκτονική με την πρώτη ματιά. Από την άλλη, βέβαια, κάθε ερέθισμα διαμορφώνει την αισθητική μας και αν η αισθητική δεν είναι το βασικό εργαλείο του αρχιτέκτονα, τότε τι; (:-Ρ)
Τα όμορφα πράγματα που ανακάλυψα, λοιπόν είναι:

• η ταινία Le Ballon Rouge, του 1956: Ένα μπαλόνι ακολουθεί παντού ένα αγόρι, πράγμα που προκαλεί το φθόνο των συμμαθητών του και η συνέχεια επί της οθόνης. Διάρκεια 34'.
  
• το δισκάκι Your Hand In Mine - 'Yogoto No Yume' (Every Night Dreams-1933): Μουσική που γράφτηκε για συγκεκριμένες εικόνες, αλλά που σε κάνει να ονειρεύεσαι πολύ περισσότερες.
  
• το διπλό δισκάκι Leonard Cohen-Philip Glass "Book of longing": υπέροχοι στίχοι, υποβλητική μουσική σε σουρεαλιστικό συνδυασμό.
  

Μας κλείσανε στο άσυλο εκείνοι που είναι για το άσυλο ανιάτων.

Πήγαμε όντως στην παν θρακική πορεία τρία πούλμαν από την πολυτεχνική της Ξάνθης. Η συγκέντρωση ήταν τελικά στις 4 στην κεντρική πλατεία Από εκεί, μια απολύτως ειρηνική πορεία από περίπου 300 άτομα (δεν είμαι και πολύ καλή στους υπολογισμούς, κατά προσέγγισιν μιλάω) κατευθύνθηκε στην Περιφέρεια. Όπου αντικρίσαμε έναν "στρατό" από μπάτσους με αντιασφυξιογόνες μάσκες, και ασπίδες μπροστά στο στήθος. σαστίσαμε με τον αριθμό της δύναμης και αποφασίσαμε ότι η κατάληψη της Περιφέρειας ήταν πρακτικά αδύνατη και έτσι μπήκαμε στη Νομική ακριβώς απέναντι για συντονιστικό. Ήμουν μέσα όταν μπήκαν παιδιά που έκαναν περιφρούρηση στο προαύλιο και μας είπαν ότι οι Χρυσαυγίτες είχαν κυκλώσει τις εισόδους και είχαν σπάσει το τζάμι μιας πλαϊνής. Δυστυχώς επικράτησε ο πανικός και χάσαμε για λίγο την ψυχραιμία μας. Μισοί βγήκαν έξω, μισοί έμειναν μέσα. Τελικά ξανασυγκεντρωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε πως θα βγούμε από το κτίριο. Μαζί με τους χρυσαυγίτες ήταν ασφαλίτες και μπράβοι από μαγαζιά, με λοστούς, καδρόνια κ.λ.π.. Οι χρυσαυγίτες έλεγαν πως αν αποχωρήσουν τα τρία λεωφορεία της Ξάνθης δεν θα γίνει τίποτα, αλλιώς απειλούσαν να μας λιντσάρουν. Φυσικά υπήρξε ο αναμενόμενος διχασμός στην αίθουσα του συντονιστικού. Τελικά ήρθε ο νομάρχης Ροδόπης, ο οποίος είχε βάλει μέσα στο άσυλο τα λεωφορεία για να αποχωρήσει η Ξάνθη με ασφάλεια και είχε εγγυήσεις και για την ασφάλεια των Κομοτηναίων φοιτητών. Το άτυπο συντονιστικό αποφάσισε ότι ήταν καλύτερα για τους Κομοτηναίους να φύγουμε. Αυτό και κάναμε. Υπήρχαν φυσικά θερμοκέφαλοι που δεν αντιλαμβάνονταν τον κίνδυνο της κατάστασης και πρότειναν να ταμπουρωθούμε στη Νομική, εξαγριώνοντας κι άλλο τους Χρυσαυγίτες. Αυτοί οι "επαναστάτες" όμως ήρθαν μαζί μας στα πούλμαν, όταν φεύγαμε. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα παιδιά της Κομοτηνής μένοντας και επιπλέον πετούσαν λαμπρές ιδέες του στυλ "τώρα που μαζευτήκαμε, ας καθίσουμε να συζητήσουμε, κι ας περιμένει ο Νομάρχης". Ο οποίος φυσικά θα έφευγε, ήταν σαφές. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι η μάχη ήταν χαμένη εξ' αρχής. Έπρεπε να θρηνήσουμε θύματα για να νιώσουν καλά με τη συνείδησή τους. Αυτές οι γελοίες ακρότητες μόνο ανωριμότητα σημαίνουν. Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν φωνάζουν. Οργανώνονται, αναγνωρίζουν τις ήττες και φροντίζουν να διδαχτούν από αυτές. Όχι να βάλουν ζωές σε κίνδυνο. Το παρήγορο είναι ότι τελικά επικράτησε η λογική και θρηνήσαμε θύματα. (το γελοίο είναι ότι όταν κάποιος ρώτησε τους θερμοκέφαλους πως χάθηκε ο Τεμπονέρας, δεν ήξεραν να απαντήσουν.)
Ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τη διπλωματική, έχουν όμως σχέση με την καθυστέρησή της .
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=941004

Αφού δουλειά δεν γίνεται, ας πάμε στην πορεία...

Παν θρακική. Στην Κομοτηνή, αύριο στις 10 το πρωί (έναν καφέ, ρε παιδιά να μην πιούμε; :-Ρ).

Κατά τ' άλλα, η μακέτα 1:200 ολοκληρώθηκε και ευτυχώς δεν αποκάλυψε καμία ουσιαστική χοντρή μαλακία. Παρ' όλα αυτά τώρα αρχίζει το ψάξιμο για υλικά, δάπεδα, πλακοστρώσεις... Αύριο είχαμε πει να δουλέψουμε διάλεξη, αλλά προέκυψε η πορεία και δεν το βλέπω...
Η αλήθεια είναι ότι έχει μαζευτεί πολλή κούραση, κυρίως ψυχολογική. Και επειδή οι γείτονες είναι μεγαλύτερα έτη, και άρα ακόμη πιο κουρασμένοι, υπάρχει ένα μεγάλο γκρίζο σύννεφο που βρέχει στη γαλαρία του τρίτου έτους, πάνω απ' τα καμαρίνια. Χρειαζόμαστε όλοι διακοπές. Δουλεύουμε απελπιστικά αργά, με αναστεναγμούς ανά 5 sec., γκρίνια και ακόμη και το χιούμορ μας είναι πλέον κατάμαυρο. Λευτεριά στους διπλωματικούς. Ας έρθει κάποιος να μας κλοτσήσει έξω από τη σχολή. Έχουμε πάθει ιδρυματισμό και δεν μπορούμε να φύγουμε μόνοι μας.

Οι φίλοι στη σχολή είναι σκέτη καταστροφή.

Επιστρέψαμε σήμερα δυναμικά στη σχολή, αποφασισμένες να δουλέψουμε. Ψηφίστηκε κατάληψη ως τη Δευτέρα, έγινε και πορεία, σπάσανε και τρεις τράπεζες, οι γονείς τηλεφωνούν να δουν τι κάνουν τα βλαστάρια τους... Ο κόσμος συνεχίζει να καίγεται, αλλά και τα χαρτόνια συνέχισαν να στοιβάζονται και απαίτησαν την προσοχή μας. Έτσι το πήραμε απόφαση και κάναμε τη μακέτα εδάφους 1:200, η οποία είναι τεράστια. Το περίεργο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πέρασμα από την 1:500 στην 1:200. Αυτό δυο πράγματα μπορεί να σημαίνει: 1. Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, έχουμε κάνει μια μαλακία και μισή και απλά δεν το καταλαβαίνουμε και 2. Το θέμα έχει ωριμάσει τόσο καιρό μέσα μας και είναι όντως σωστό και "σφιχτοδεμένο". Οι πιθανότητες είναι 60-40 περίπου..
Ο τίτλος αυτής της ανάρτησης έχει να κάνει όμως με τον άπειρο χρόνο που χάνουμε από τη δουλειά και μοιραζόμαστε τη σπατάλη του με τη Σοφία και την Κατερίνα, τις νέες γειτόνισσες και φίλες. Όπως τραγουδάει κι ο Tom Waits, "I smoked my friends down to the filter...", είμαστε και οι τέσσερις ενθουσιασμένες με τη γνωριμία μας, με αποτέλεσμα το διάλειμμα για φαγητό να επεκτείνεται σε διάλειμμα για καφέ και αυτό ύστερα σε διάλειμμα για τσιγάρο ή μανταρίνια (ό,τι προτιμάει ο καθένας) κι όλα αυτά ταυτόχρονα με υπέροχες συζητήσεις, για την αρχιτεκτονική, τα παιδικά μας χρόνια, τις μαλακίες που έχουμε κάνει, όσα πάθαμε και ποτέ δε μάθαμε κ.λ.π.. Είναι όμως τόσο απολαυστική παρέα, και είχαμε τόσο πολύ ανάγκη να γνωρίσουμε νέα άτομα μετά από πέντε χρόνια στην ίδια τοσοδούλα πόλη (που, κι όμως, τη λατρεύουμε).
Αύριο το πρόγραμμα έχει πάλι μακέτα. Ίσως βγουν στη φόρα και τα κρυμμένα προβλήματα του θέματος...

O Κομήτης Halley πέρασε πάνω απ' τη γη.

Άραγε πόσο καιρό θα μας πάρει να σβήσουμε τις φωτιές που μας άναψε; Ξεχνάμε εύκολα, γαμώτο. Είμαστε πολύ μικροί. Τοσοδούληδες είμαστε. Θα θυμάται κανείς τη χθεσινή μέρα το 2061;

Halley's Comet or Comet Halley (officially designated 1P/Halley) is the most famous of the periodic comets and can currently be seen every 75–76 years.^[2][3] Although many comets with long orbital periods may appear brighter and more spectacular, Halley is the only short-period comet that is clearly visible to the naked eye, and thus, the only naked-eye comet certain to return within a human lifetime.^[4] During its returns to the inner solar system it has been observed by astronomers since at least 240 BC, but it was not recognized as a periodic comet until the eighteenth century when its orbit was computed by Edmond Halley, after whom the comet is now named. Halley's Comet last appeared in the inner Solar System in 1986, and will next appear in mid-2061.^[5]

^{http://en.wikipedia.org/wiki/Halley%27s_Comet}

Γειτονιά, ο δρόμος σου στενός....

Ιδού και τα καμαρίνια, όπως είναι στην αίθουσα του τρίτου έτους. Εμείς είμαστε γαλαρία. Τα καμαρίνια εκτείνονται σε δύο σειρές στο πίσω μέρος της αίθουσας και σε μια σειρά στο πλάι. Είναι όλα φτιαγμένα από πανέλα σε σιδερένιο σκελετό και ήταν μια ιδέα της κας. Ξάνθη. Καμαρίνια υπάρχουν μόνο στο τρίτο και στο δεύτερο έτος. του δευτέρου είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά δεν είναι αρκετά "χουχουλιάρικα" και δεν έχουν τόσο γαμάτους γείτονες (εμείς έχουμε τη Σοφία, την Κατερίνα 1., την Κατερίνα 2., την Πωλίνα κ.π.λ. καθώς και μερικά αγοράκια, που είναι λίγο νευρόσπαστα ώρες- ώρες, αλλά δίνουν ζωντάνια κάποιες άλλες ώρες). Επίσης έχουμε τον Φλο. Ένα σκυλάκι τυφλό από το ένα μάτι, αλλά πολύ αγαπησιάρικο και παιχνιδιάρικο, το οποίο είναι το κατοικίδιο όλων μας απ' όταν χάσαμε το Λάκη, που μάλλον έφυγε από τη σχολή, γιατί ήταν γέρος και άρρωστος και πήγε μακριά να πεθάνει. Ανάψαμε, λοιπόν τις προάλες τη σόμπα αλογόνου στον Φλο, που είχε ξαπλώσει σε μας, να τον περποιηθούμε. Αλλά έσκασε και έφυγε :-(