Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Λιμναίος οικισμός;;;; Ο.Κ.!

«Τι θα τα κάνετε 40 στρέμματα; Ωραία, θα κόψετε ένα κομμάτι και θα το χρησιμοποιήσετε. Με τι κριτήριο θα το διαλέξετε αυτό το κομμάτι; Μήπως είναι ολίγον αυθαίρετη επιλογή; Και το υπόλοιπο τι το κάνεις; Το χαρίζεις στο δήμο; Κανένα μικρότερο δεν έχουμε;» είπε ο κύριος Κόκκορης. Και συμφώνησε ο κύριος Παπαγιαννόπουλος, μερικές ώρες αργότερα. Και είπε με τη σειρά του:
«Ποια άλλα σας δείξανε; Αυτό εδώ το παραθαλάσσιο πρέπει να είναι οκ. Δέκα στρέμματα, μια χαρά. Α, άρεσε και στον Κόκκορη; Ε, εγώ λέω, γιατί δεν πάτε το Σαββατοκύριακο να το φωτογραφίσετε και να βρείτε και ένα τοπογραφικό, να το κλείσουμε, για ψυχολογικούς λόγους. Ε;». Και να τα τηλέφωνα στη δύστυχη τη μαμά της Αλκμήνης, που η μοίρα την έστειλε να δουλεύει στην πολεοδομία. Και να τα mail με τα τοπογραφικά του νέου οικοπέδου, και να οι φωτογραφίες του οικοπέδου. Και να η χαρά, διότι κι αυτό ωραιότατο οικόπεδο! Δίπλα στη θάλασσα, με ωραία θέα, δίπλα στον οικισμό Ψαθάκι, δέκα λεπτά με τα πόδια από την Πρέβεζα, με δρόμο να περνάει μπροστά του, χωρίς καθόλου κίνηση… Όλα ρόδινα. Έμενε να το εγκρίνει η κυρία Ξάνθη. Και λέει η Αλκμήνη «Να δεις που δεν θα της αρέσει…».
Και, εντάξει, δεν είναι ότι δεν της άρεσε…. Απλά έχει μια ωραιότατη λίμνη λίγο πιο πάνω κι άλλη μια λίγο πιο δίπλα και γιατί, βρε αδερφέ, να μην το κάνουμε «λιμναίο οικισμό» σαν αυτούς της αρχαιότητας το κέντρο απεξάρτησης; Θα ψαρεύουν κιόλας, να περνάει η ώρα τους… Και δεν είπε η γυναίκα να επιπλέει δα και όλο… Ας κοιμούνται στη στεριά. Να ‘χουν εκεί και τις καλλιέργειές τους. Κι ας είναι τα εργαστήρια στη «λιμνοθάλασσα» (που είναι ολίγον βούρκος). Να έρχεται ο χρήστης και να γαληνεύει… Να θυμάται και τον Αχέροντα, που είναι στην ευρύτερη περιοχή, και πως γύρισαν κάποιες ψυχές από τον Άδη… Και θα δούμε που θα βάλουμε και τα καταστήματα, όπου θα διαθέτουν όσα παράγουν οι πρώην χρήστες (διότι θα έχουμε και αγορά, αυτό το ανέφερα, ή πάνω στην ταραχή μου διέφυγε;).
Για τη διάλεξη, τι να πω; Τέσσερις ώρες η κυρία Ξάνθη μας μιλούσε για τη Σιέννα, τα οχυρωματικά έργα, την εκδρομή της στην Ιταλία με την οικογένειά της, την αντιληπτικότητα, το χρόνο, την κίνηση, τις αναλογίες, τους όγκους, τις μορφές, τα λατρευτικά μνημεία, τα σημεία αναφοράς, την έρημο, τους πόλους, τα μετρικά μεγέθη, το μέσα, το έξω, το μπροστά και το πίσω, το τοπίο, τη γη, το διάστημα, την κατοίκηση, τη σχετικότητα, τα πλήρη, τα κενά, τις πλατείες, τις ράμπες, τις κλίμακες, το φως, τον παρατηρητή, τον κατασκευαστή, τον χρήστη, τα υβρίδια, το ατελές, τη μουσική, την ιστορία, τη δράση, την αντίδραση, τη λειτουργικότητα, τη χρήση και την κατάχρηση, τα υλικά, τους βράχους και το χορτάρι, τον επιμερισμό, την επανάληψη, τη στατικότητα, το μέτρο, τον άνθρωπο, τον κώλο της Ζέβρας, που είναι τόσο εξαιρετικά στρογγυλός, αλλά ριγέ (αλήθεια λέω! Μας τον σχεδίασε κιόλας. Ήρθε ένα τσίρκο στην Ξάνθη και τα δύστυχα ζώα είναι κατασκηνωμένα σχετικά κοντά στη σχολή), τη διπλωματική της, που την έκανε με τον εξαίρετο σκιτσογράφο και εικονογράφο Ζερβό, τη σχέση δράσης-αντίδρασης που είχε σαν φοιτήτρια με τον Μπίρη, το ντοκιμαντέρ του Charles Eames, το κύτταρο και τον γαλαξία, το ότι τίποτα δεν είναι πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο, αρκεί να είναι κατανοητό… Έχω αναφέρει πόσο μας εμπνέει αυτή η γυναίκα; Πόσο μας ανοίγει τα μάτια; Πόσο τη θαυμάζουμε και πόσο εκτιμάμε το ότι δεν φοβάται να εκθέσει τον ίδιο της τον εαυτό και της αδυναμίες της, για χάρη της διαλεκτικής και της μετάδοσης της γνώσης; Βέβαια, πολλοί φοιτητές της θα έχουν αντιρρήσεις να εκφράσουν πάνω σε αυτά, κυρίως λόγω του ότι δεν είναι μια γλυκανάλατη τυπικά ευγενής καθηγητριούλα, αλλά ένα συναρπαστικά hard core άτομο που λέει τη γνώμη του φωναχτά και με το δικό του ξεχωριστό, σίγουρα παθιασμένο, τρόπο.