Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Κουράστηκα.

Κουράστηκα από τη σχολή.
Κουράστηκα, γιατί έχω να φύγω από την Ξάνθη απ' τις 13 Αυγούστου.
Κουράστηκα από τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μέρη, τα ίδια άγχη.
Κουράστηκα που πρέπει να μάχομαι για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Κουράστηκα να είναι όλο μακριά οι άνθρωποι που με εμπνέουν.

Σταματάω εδώ τη γκρίνια. Πήγαμε στη σχολή σήμερα με την Αλκμήνη. Καθαρίσαμε το καμαρίνι. Πλύναμε την καφετιέρα και τις κούπες, αδειάσαμε τα τασάκια, κλείσαμε τον διακόπτη από το πολύμπριζο και τη σόμπα, πετάξαμε τα υπολείμματα από τις μακέτες, μαζέψαμε σκόρπιες καρφίτσες, μολύβια, κόλλες, κοπίδια. Το καμαρίνι ήταν σχεδόν αποστειρωμένο όταν τελειώσαμε (με την κακή έννοια). Χρειάζεται να ξεκουραστεί κι αυτό, όπως κι εμείς.
Ύστερα πήγαμε από τον Παπασωτηρίου και πήραμε δυο βιβλιαράκια ακόμη για τη διάλεξη: το "Για μια αρχιτεκτονική" του Λε Κορμπυζιέ και ένα (ένα ακόμη..) του Μιχελή για την αισθητική και την αρχιτεκτονική. Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του Μιχελή είναι αρκετά κουραστική, αλλά τα συμπεράσματά του και οι απόψεις του διατυπωμένες πολύ ξεκάθαρα. Και ομολογουμένως μιλάει για έννοιες που έχουν άμεση σχέση με κάποια κεφάλαια της διάλεξής μας που σκεπάζονται από πυκνή ομίχλη, οπότε ήταν αναπόφευκτος. Ο Λε Κορμπυζιέ είναι "ολ τάιμ κλάσικ", και η μετάφραση του βιβλίου πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Όμορφα πράγματα.

Μιας που στη σχολή έχουμε να πατήσουμε από την Πέμπτη, φρόντισα τουλάχιστον να ταΐσω το μυαλό μου με πραγματάκια άσχετα με την αρχιτεκτονική με την πρώτη ματιά. Από την άλλη, βέβαια, κάθε ερέθισμα διαμορφώνει την αισθητική μας και αν η αισθητική δεν είναι το βασικό εργαλείο του αρχιτέκτονα, τότε τι; (:-Ρ)
Τα όμορφα πράγματα που ανακάλυψα, λοιπόν είναι:
  • η ταινία Le Ballon Rouge, του 1956: Ένα μπαλόνι ακολουθεί παντού ένα αγόρι, πράγμα που προκαλεί το φθόνο των συμμαθητών του και η συνέχεια επί της οθόνης. Διάρκεια 34'.
  • το δισκάκι Your Hand In Mine - 'Yogoto No Yume' (Every Night Dreams-1933): Μουσική που γράφτηκε για συγκεκριμένες εικόνες, αλλά που σε κάνει να ονειρεύεσαι πολύ περισσότερες.
  • το διπλό δισκάκι Leonard Cohen-Philip Glass "Book of longing": υπέροχοι στίχοι, υποβλητική μουσική σε σουρεαλιστικό συνδυασμό.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Μας κλείσανε στο άσυλο εκείνοι που είναι για το άσυλο ανιάτων.

Πήγαμε όντως στην παν θρακική πορεία τρία πούλμαν από την πολυτεχνική της Ξάνθης. Η συγκέντρωση ήταν τελικά στις 4 στην κεντρική πλατεία Από εκεί, μια απολύτως ειρηνική πορεία από περίπου 300 άτομα (δεν είμαι και πολύ καλή στους υπολογισμούς, κατά προσέγγισιν μιλάω) κατευθύνθηκε στην Περιφέρεια. Όπου αντικρίσαμε έναν "στρατό" από μπάτσους με αντιασφυξιογόνες μάσκες, και ασπίδες μπροστά στο στήθος. σαστίσαμε με τον αριθμό της δύναμης και αποφασίσαμε ότι η κατάληψη της Περιφέρειας ήταν πρακτικά αδύνατη και έτσι μπήκαμε στη Νομική ακριβώς απέναντι για συντονιστικό. Ήμουν μέσα όταν μπήκαν παιδιά που έκαναν περιφρούρηση στο προαύλιο και μας είπαν ότι οι Χρυσαυγίτες είχαν κυκλώσει τις εισόδους και είχαν σπάσει το τζάμι μιας πλαϊνής. Δυστυχώς επικράτησε ο πανικός και χάσαμε για λίγο την ψυχραιμία μας. Μισοί βγήκαν έξω, μισοί έμειναν μέσα. Τελικά ξανασυγκεντρωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε πως θα βγούμε από το κτίριο. Μαζί με τους χρυσαυγίτες ήταν ασφαλίτες και μπράβοι από μαγαζιά, με λοστούς, καδρόνια κ.λ.π.. Οι χρυσαυγίτες έλεγαν πως αν αποχωρήσουν τα τρία λεωφορεία της Ξάνθης δεν θα γίνει τίποτα, αλλιώς απειλούσαν να μας λιντσάρουν. Φυσικά υπήρξε ο αναμενόμενος διχασμός στην αίθουσα του συντονιστικού. Τελικά ήρθε ο νομάρχης Ροδόπης, ο οποίος είχε βάλει μέσα στο άσυλο τα λεωφορεία για να αποχωρήσει η Ξάνθη με ασφάλεια και είχε εγγυήσεις και για την ασφάλεια των Κομοτηναίων φοιτητών. Το άτυπο συντονιστικό αποφάσισε ότι ήταν καλύτερα για τους Κομοτηναίους να φύγουμε. Αυτό και κάναμε. Υπήρχαν φυσικά θερμοκέφαλοι που δεν αντιλαμβάνονταν τον κίνδυνο της κατάστασης και πρότειναν να ταμπουρωθούμε στη Νομική, εξαγριώνοντας κι άλλο τους Χρυσαυγίτες. Αυτοί οι "επαναστάτες" όμως ήρθαν μαζί μας στα πούλμαν, όταν φεύγαμε. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα παιδιά της Κομοτηνής μένοντας και επιπλέον πετούσαν λαμπρές ιδέες του στυλ "τώρα που μαζευτήκαμε, ας καθίσουμε να συζητήσουμε, κι ας περιμένει ο Νομάρχης". Ο οποίος φυσικά θα έφευγε, ήταν σαφές. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι η μάχη ήταν χαμένη εξ' αρχής. Έπρεπε να θρηνήσουμε θύματα για να νιώσουν καλά με τη συνείδησή τους. Αυτές οι γελοίες ακρότητες μόνο ανωριμότητα σημαίνουν. Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν φωνάζουν. Οργανώνονται, αναγνωρίζουν τις ήττες και φροντίζουν να διδαχτούν από αυτές. Όχι να βάλουν ζωές σε κίνδυνο. Το παρήγορο είναι ότι τελικά επικράτησε η λογική και θρηνήσαμε θύματα. (το γελοίο είναι ότι όταν κάποιος ρώτησε τους θερμοκέφαλους πως χάθηκε ο Τεμπονέρας, δεν ήξεραν να απαντήσουν.)
Ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τη διπλωματική, έχουν όμως σχέση με την καθυστέρησή της .
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=941004

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Αφού δουλειά δεν γίνεται, ας πάμε στην πορεία...

Παν θρακική. Στην Κομοτηνή, αύριο στις 10 το πρωί (έναν καφέ, ρε παιδιά να μην πιούμε; :-Ρ).

Κατά τ' άλλα, η μακέτα 1:200 ολοκληρώθηκε και ευτυχώς δεν αποκάλυψε καμία ουσιαστική χοντρή μαλακία. Παρ' όλα αυτά τώρα αρχίζει το ψάξιμο για υλικά, δάπεδα, πλακοστρώσεις... Αύριο είχαμε πει να δουλέψουμε διάλεξη, αλλά προέκυψε η πορεία και δεν το βλέπω...
Η αλήθεια είναι ότι έχει μαζευτεί πολλή κούραση, κυρίως ψυχολογική. Και επειδή οι γείτονες είναι μεγαλύτερα έτη, και άρα ακόμη πιο κουρασμένοι, υπάρχει ένα μεγάλο γκρίζο σύννεφο που βρέχει στη γαλαρία του τρίτου έτους, πάνω απ' τα καμαρίνια. Χρειαζόμαστε όλοι διακοπές. Δουλεύουμε απελπιστικά αργά, με αναστεναγμούς ανά 5 sec., γκρίνια και ακόμη και το χιούμορ μας είναι πλέον κατάμαυρο. Λευτεριά στους διπλωματικούς. Ας έρθει κάποιος να μας κλοτσήσει έξω από τη σχολή. Έχουμε πάθει ιδρυματισμό και δεν μπορούμε να φύγουμε μόνοι μας.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Οι φίλοι στη σχολή είναι σκέτη καταστροφή.

Επιστρέψαμε σήμερα δυναμικά στη σχολή, αποφασισμένες να δουλέψουμε. Ψηφίστηκε κατάληψη ως τη Δευτέρα, έγινε και πορεία, σπάσανε και τρεις τράπεζες, οι γονείς τηλεφωνούν να δουν τι κάνουν τα βλαστάρια τους... Ο κόσμος συνεχίζει να καίγεται, αλλά και τα χαρτόνια συνέχισαν να στοιβάζονται και απαίτησαν την προσοχή μας. Έτσι το πήραμε απόφαση και κάναμε τη μακέτα εδάφους 1:200, η οποία είναι τεράστια. Το περίεργο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πέρασμα από την 1:500 στην 1:200. Αυτό δυο πράγματα μπορεί να σημαίνει: 1. Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, έχουμε κάνει μια μαλακία και μισή και απλά δεν το καταλαβαίνουμε και 2. Το θέμα έχει ωριμάσει τόσο καιρό μέσα μας και είναι όντως σωστό και "σφιχτοδεμένο". Οι πιθανότητες είναι 60-40 περίπου..
Ο τίτλος αυτής της ανάρτησης έχει να κάνει όμως με τον άπειρο χρόνο που χάνουμε από τη δουλειά και μοιραζόμαστε τη σπατάλη του με τη Σοφία και την Κατερίνα, τις νέες γειτόνισσες και φίλες. Όπως τραγουδάει κι ο Tom Waits, "I smoked my friends down to the filter...", είμαστε και οι τέσσερις ενθουσιασμένες με τη γνωριμία μας, με αποτέλεσμα το διάλειμμα για φαγητό να επεκτείνεται σε διάλειμμα για καφέ και αυτό ύστερα σε διάλειμμα για τσιγάρο ή μανταρίνια (ό,τι προτιμάει ο καθένας) κι όλα αυτά ταυτόχρονα με υπέροχες συζητήσεις, για την αρχιτεκτονική, τα παιδικά μας χρόνια, τις μαλακίες που έχουμε κάνει, όσα πάθαμε και ποτέ δε μάθαμε κ.λ.π.. Είναι όμως τόσο απολαυστική παρέα, και είχαμε τόσο πολύ ανάγκη να γνωρίσουμε νέα άτομα μετά από πέντε χρόνια στην ίδια τοσοδούλα πόλη (που, κι όμως, τη λατρεύουμε).
Αύριο το πρόγραμμα έχει πάλι μακέτα. Ίσως βγουν στη φόρα και τα κρυμμένα προβλήματα του θέματος...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

O Κομήτης Halley πέρασε πάνω απ' τη γη.


Άραγε πόσο καιρό θα μας πάρει να σβήσουμε τις φωτιές που μας άναψε; Ξεχνάμε εύκολα, γαμώτο. Είμαστε πολύ μικροί. Τοσοδούληδες είμαστε. Θα θυμάται κανείς τη χθεσινή μέρα το 2061;

Halley's Comet or Comet Halley (officially designated 1P/Halley) is the most famous of the periodic comets and can currently be seen every 75–76 years.[2][3] Although many comets with long orbital periods may appear brighter and more spectacular, Halley is the only short-period comet that is clearly visible to the naked eye, and thus, the only naked-eye comet certain to return within a human lifetime.[4] During its returns to the inner solar system it has been observed by astronomers since at least 240 BC, but it was not recognized as a periodic comet until the eighteenth century when its orbit was computed by Edmond Halley, after whom the comet is now named. Halley's Comet last appeared in the inner Solar System in 1986, and will next appear in mid-2061.[5]

http://en.wikipedia.org/wiki/Halley%27s_Comet

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Γειτονιά, ο δρόμος σου στενός....


Ιδού και τα καμαρίνια, όπως είναι στην αίθουσα του τρίτου έτους. Εμείς είμαστε γαλαρία. Τα καμαρίνια εκτείνονται σε δύο σειρές στο πίσω μέρος της αίθουσας και σε μια σειρά στο πλάι. Είναι όλα φτιαγμένα από πανέλα σε σιδερένιο σκελετό και ήταν μια ιδέα της κας. Ξάνθη. Καμαρίνια υπάρχουν μόνο στο τρίτο και στο δεύτερο έτος. του δευτέρου είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά δεν είναι αρκετά "χουχουλιάρικα" και δεν έχουν τόσο γαμάτους γείτονες (εμείς έχουμε τη Σοφία, την Κατερίνα 1., την Κατερίνα 2., την Πωλίνα κ.π.λ. καθώς και μερικά αγοράκια, που είναι λίγο νευρόσπαστα ώρες- ώρες, αλλά δίνουν ζωντάνια κάποιες άλλες ώρες). Επίσης έχουμε τον Φλο. Ένα σκυλάκι τυφλό από το ένα μάτι, αλλά πολύ αγαπησιάρικο και παιχνιδιάρικο, το οποίο είναι το κατοικίδιο όλων μας απ' όταν χάσαμε το Λάκη, που μάλλον έφυγε από τη σχολή, γιατί ήταν γέρος και άρρωστος και πήγε μακριά να πεθάνει. Ανάψαμε, λοιπόν τις προάλες τη σόμπα αλογόνου στον Φλο, που είχε ξαπλώσει σε μας, να τον περποιηθούμε. Αλλά έσκασε και έφυγε :-(

Μεγαλειώδης έξοδος (όπου όλα τα γερόντια βγαίνουν να ξεχάσουν)

Εχθές στη σχολή μαζευτήκαμε όλα τα έτη να συζητήσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν (δεν έχουμε συμβασιούχους, δεν υπάρχουν χρήματα, έχουμε ένα πολύ βαρύ και παράλογο πρόγραμμα σπουδών κ.λ.π.). Μετά τη συνέλευση είχαμε πέσει όλοι οι διπλωματικοί σε κατάθλιψη και δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Προτείνω, λοιπόν, να πάμε για κανένα κρασί. Συμφωνούν όλοι αμέσως. Διότι βαριόντουσαν να δουλέψουν, διότι το πρότεινα εγώ, που έχω να βγω δυο μήνες (γιατί είμαι θεόμουρλη και περνάω μια κάποια φάση), διότι δεν έχουμε βγει ποτέ μαζί όλη η γειτονιά των καμαρινιών. Κι έτσι δώσαμε ραντεβού στις 8.30, στο Ρακόμελο. Ήμασταν έξι κορίτσια, από έκτο μέχρι όγδοο έτος και ήπιαμε τέσσερα καραφάκια λευκό κρασί και πέντε κόκκινο. Φάγαμε σαλιγκάρια, απάκι χοιρινό, κολοκυθάκια τηγανητά με τζατζίκι, μυζιθροπιτάκια, κοτόπουλο, σαλάτα ρόκα και δεν έχω ιδέα τι άλλο. Στις 2 παρά τέταρτο μας διώξανε. Οπότε πήγαμε στο Ντίλι, στο οποίο βρήκαμε κι άλλους γείτονες από τα καμαρίνια και όλο το μαγαζί ήταν γεμάτο αρχιτέκτονες (πράγμα γενικά όχι ιδιαίτερα καλό, αλλά αν έχεις πει δυο λίτρα κρασί τους αγαπάς όλους). "Φιλιούνται, αγκαλιάζονται, φιλιούνται, αγκαλιάζονται" ήταν η κατάσταση. Ήμασταν όλοι παντελώς μεθυσμένοι, αλλά καταφέραμε να ξεχάσουμε το άγχος του πτυχίου και να μιλήσουμε για άλλα πράγματα, σαν άνθρωποι. Επειδή έκλεισε και το Ντίλι κάποια στιγμή, πήγαμε στο Cream (πρώην Jackson) μπουλούκι, όπως ήμασταν, γύρω στα δεκαπέντε άτομα. Αλλά εγώ κι η Αλκμήνη στις 6.30 το χάραμα λυγίσαμε και φύγαμε. Δεν ξέρω πόσοι έμειναν όρθιοι στο τέλος της βραδιάς, πάντως όσοι τη θυμούνται, θα θυμούνται ότι πέρασαν καλά.
Μας έκανε πολύ καλό αυτή η εκτόνωση, νομίζω. Αν και σήμερα κανείς δεν ήταν σε θέση να δουλέψει. Αλλά ας καθήσουμε και ένα Σάββατο έξω απ' τη σχολή! Έλεος! Έχουμε σαλτάρει τελείως με τη δουλειά.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Μακετούδι εργασίας 1:500


Some day the sun will shine...

Ω ευτυχία, ω αγαλλίαση.. Ανεβαίνουμε κλίμακα!!!! Από την 1:500 πάμε στην 1:200 επιτέλους! Αυτή τη βδομάδα υποτίθεται ότι θα μας άφηναν στη μοίρα μας να κατασταλάξουμε και θα μας διόρθωναν την επόμενη. Αλλά τσουπ! Το πρωί εμφανίζεται η Ξάνθη να μας πει ότι διάβασε τη Διάλεξη και αύριο το πρωί έχουμε ραντεβού στις 9.30. Μετά ήρθε μόνος του ο Παπαγγιαννόπουλος να μας πει ότι θα πεταχτεί να μας δει αύριο και τέλος ο Κόκκορης μας βούτηξε απ' το αίθριο, όπου είχαμε βγει να ξελαμπικάρουμε, μας πήγε στο καμαρίνι και μας είπε "Οκ. Τώρα αλλάξτε κλίμακα." και έντρομη τον ρωτώ "να μεγαλώσουμε ή να μικρύνουμε;;;;". Και απαντά "μεγαλώστε κλίμακα.". Και ξαναρωτώ "Δηλαδή αυτή η δομή θεωρείτε ότι μας καλύπτει;". Και ξαναλέει "Ναι. Μεγαλώστε κλίμακα.". Πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Μέχρι να μας βουλιάξουν πάλι βεβαίως βεβαίως....

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Τα νέα περιληπτικά.

Πλέον το θέμα έχει:
  1. Χώρο διημέρευσης με: κουζίνα, καθιστικό, χώρο εστίασης, πλυντήρια, χώρο προβολών, wc.
  2. Γραφεία εργαζομένων (ψυχοθεραπευτές, νοσηλευτής) και γραφείο διοίκησης.
  3. Χώρο εισόδου, υποδοχής.
  4. Ξενώνες για τους επισκέπτες εργαζόμενους.
  5. Επτά εργαστήρια: υφαντουργία, αγγειοπλαστική, αργυροχρυσοχοΐα, δραματοθεραπεία, μουσική, βιβλιοθήκη, ξυλογλυπτική.
  6. Οκτώ τρίκλινα δωμάτια.
  7. Οινοποιείο
  8. Στάβλους για άλογα και μικρά ζώα
  9. Καλλιέργειες εσπεριδοειδών
  10. Αμπελώνα
  11. Ελαιώνα
  12. Θερμοκήπια
  13. Εξέδρα για ψάρεμα
  14. Γυμναστήριο με γήπεδο

Η δομή του θέματος αποτελείται από δύο "κορδέλες" που ξετυλίγονται η μια μέσα στην άλλη σπειροειδώς. Οι κορδέλες αυτές αποτελούν τα "νεύρα" του θέματός μας και δημιουργούν την κυρίως πλατεία και τον κυρίως δρόμο που συνδέει όλες τις χρήσεις. Θα ανεβάσω σκίτσα μόλις φωτογραφίσω τη νέα μακέτα. Τα υλικά πλήρωσής μας είναι πέτρα και ξύλο ενώ στις πέτρινες κατασκευές οι σκελετοί θα είναι από μπετόν αρμέ το οποίο όμως δεν θα φαίνεται στις όψεις.

Όλα αυτά τα λέμε εμείς οι δυο βέβαια. Θα δούμε την επόμενη βδομάδα αν θα συμφωνήσουν οι επιβλέποντες. Διότι την περασμένη εβδομάδα μας είπαν ότι είμαστε τρελές, υστερικές, ψυχωσικές και πρέπει να πάρουμε μια απόφαση και να σταματήσουμε να αλλάζουμε το θέμα κάθε βδομάδα, διότι η τελειότητα είναι ανέφικτη. Μας είπαν ότι πρέπει να χαλαρώσουμε, να "επαναστατήσουμε" απέναντί τους, να τους παρουσιάσουμε μια δομή και να πούμε "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ. ΤΕΛΟΣ". Έχουμε ψιλοφρικάρει, διότι αν δεν γίνει τέλεια η διπλωματική σου, τότε τι; Λες και θα μας ξαναδωθεί ένας ολόκληρος χρόνος για να δουλέψουμε ένα θέμα...

Το καμαρίνι (Η Φωλιά του Κουκου-ρούκου)





Όπου αποφασίζω να συνεχίσω να γράφω...

Διότι εκεί που είχα το blog να επιπλέει ανέμελα ξεχασμένο στον κυβερνοχώρο, κάνω μια αναζήτηση στο google το "Πάνος Κόκκορης" για να βρω κάποια έργα του, διαπιστώνω ότι εμφανίζεται το blog μου στις 9 πρώτες καταχωρήσεις. ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΌ Οπότε, λέω, ας το συνεχίσω, διότι το είδα σαν μήνυμα από το υπερπέραν (μπρρρρρ ακόμη πιο τρομακτικό). Φυσικά είναι πλέον 3 Δεκέμβρη και έχουν μεσολαβήσει άπειρες εξελίξεις στην πορεία της διπλωματικής, αλλά θα φροντίσω να κάνω μια γρήγορη περίληψη με εικόνες, και όταν βρω χρόνο, με κείμενο.

Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Καλοκαιράκι... καλοκαιράκι...

Λοιπόν, τα πράγματα έχουν ως εξής: κι εγώ και η Αλκμήνη κάνουμε διακοπές. Η Αλκμήνη πήγε Πρέβεζα και τώρα είναι Σύμη με τον καλό της, ενώ εγώ, αφού πετάχτηκα εκτάκτως για ένα δεκαήμερο Ξάνθη (για λόγους εντελώς άσχετους με τη σχολή, εντελώς σχετικούς με την παράνοια που με δέρνει), πήγα για δέκα μέρες στο τιμημένο Πλανήτερο Καλαβρύτων (κρυβόταν εκεί ο Ρωχάμης, είχε συνεργό ένα χωριανό μας) με τον παππού και τη γιαγιά. Εκείνοι με τάιζαν όλη μέρα, κι εγώ πληκτρολογούσα τη διάλεξη. Διότι καλό και το "δια χειρός", αλλά μετά θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε. Μετά πήγα να δοκιμάσω κι άλλο τις αντοχές μου, στο Ζαρίτσι Αρκαδίας, στο τροχόσπιτο των γονιών μου, με γονείς και αδελφό. Εκεί κράτησα κάτι επιεικώς απαράδεκτες σημειώσεις και τώρα ετοιμάζομαι την Τρίτη να φύγω πάλι για Ξάνθη. Μπας και στρωθούμε και κάνουμε καμιά δουλειά. Η Αλκμήνη είπε θα γυρίσει κατά τις είκοσι.
Ο Κόκκορης, η Ξάνθη κι ο Παπαγιαννόπουλος έχουν ο καθένας να μελετήσει το καλοκαιρινό του τευχάκι και ελπίζω να επιστρέψουν διαβασμένοι...

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

ch ch ch changes....

Πάει καιρός που δεν έχω ενημερώσει το blog, αλλά δεν φταίω (και τόσο πολύ). Απλώς γίνονται πολλά πράγματα και πολύ γρήγορα. Το οικόπεδό μας τελικά είναι εκείνο που βρήκε η Αλκμήνη γυρίζοντας όλη τη Πρέβεζα με το ποδήλατο και έχουμε βάλει πάνω στα ρυζόχαρτο τις πρώτες δομές και διατάξεις των κτιριακών όγκων. Προστέθηκαν και ζώα στις καλλιέργειες και μάλλον μιλάμε για ένα κοινόβιο φάρμα- εναλλακτικό κέντρο βιολογικής καλλιέργειας. Θα έχουμε τους πλέον χαρούμενους απεξαρτημένους. επιπλέον η Ξάνθη πρότεινε να αντικατασταθούν τα εργαστήρια υπολογιστών, χρυσοχοΐας κ.λ.π. με άλλα, πιο στενά συνδεδεμένα με την αγροτική ζωή. Να εκπαιδεύονται δηλαδή οι πρώην χρήστες στο κλάδεμα, το μπόλιασμα, τη παραγωγή λιπασμάτων. Μας άρεσε σαν ιδέα, αν και ξέρουμε ότι η απεξάρτηση έχει μετατραπεί σε Κιμπούτς... Επίσης, έχουμε καταλήξει στο ότι τα δωμάτια και τα εργαστήρια θα είναι πάνω σε πασσάλους και πολλά από αυτά μέσα στη λίμνη, ενώ θα υπάρχει στο νερό και μια εξέδρα για υπαίθριες προβολές και συναυλίες. Η Ξάνθη δε λέει να καταλάβει ότι κάνουμε ψυχολογική απεξάρτηση και κάθε δέκα λεπτά στη διόρθωση έλεγε "Συμβουλίδου αν μου φουντάρουν στο νερό και πνιγούν οι χρήστες, το κρίμα στο λαιμό σου! υποσχέσου ότι δε θα μου αυτοκτονούν στη λίμνη!". Η Αλκμήνη της είπε ότι αν θέλουν να αυτοκτονήσουν μπορούν να το κάνουν με το υγραέριο της κουζίνας ή με χασαπομάχαιρα και έτσι την πείσαμε.
Σχετικά με τη διάλεξη, προχωράει σταθερά. Βέβαια τη διαβάζει μόνο ο Παπαγιαννόπουλος, ο οποίος απάντησε με τις σημειώσεις του σε όλα τα χιουμοριστικά σημεία του κειμένου, αλλά μας έδωσε και ώθηση να συνεχίσουμε. Η Θεώνη μας διορθώνει με βάση τις σημειώσεις του Παπαγιαννόπουλου κι ο Κόκκορης δεν εμφανίζεται κι όποτε εμφανίζεται, είναι πνιγμένος στη δουλειά.
Χθες γύρισα στην Αθήνα για καλοκαίρι και κουβάλησα το laptop για να δουλέψω εδώ. Τον τελευταίο καιρό στη Ξάνθη, πέρα από το διάβασμα για τα δυο μαθήματα που μου είχαν μείνει για πτυχίο και το γράψιμο για τη διάλεξη, υπήρχε μια τρομερή έξαρση στις κραιπάλες. Φαίνεται πως είναι όπως τα γεράματα. Ξεμωρένεσαι όταν πλησιάζει το τέλος. Ήπιαμε πολλά λίτρα αλκοόλ και κάναμε πολλές συζητήσεις με άλλα παιδιά που τελειώνουν τις σχολές τους. ζούμε σε μια κατάσταση αβεβαιότητας για το μέλλον, για τις επιλογές μας, για τα άπειρα όνειρά μας, που δεν ξέρεις ποιό να πρωτοακολουθήσεις. Τώρα πια δεν πίνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως στο πρώτο έτος. Πίνουμε, διότι το αύριο δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε. Τώρα στην Αθήνα "αποτοξίνωση", μαμαδίστικες τηγανιτές πατάτες, συναυλίες, γράψιμο και κουβέντα.

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Λιμναίος οικισμός;;;; Ο.Κ.!

«Τι θα τα κάνετε 40 στρέμματα; Ωραία, θα κόψετε ένα κομμάτι και θα το χρησιμοποιήσετε. Με τι κριτήριο θα το διαλέξετε αυτό το κομμάτι; Μήπως είναι ολίγον αυθαίρετη επιλογή; Και το υπόλοιπο τι το κάνεις; Το χαρίζεις στο δήμο; Κανένα μικρότερο δεν έχουμε;» είπε ο κύριος Κόκκορης. Και συμφώνησε ο κύριος Παπαγιαννόπουλος, μερικές ώρες αργότερα. Και είπε με τη σειρά του:
«Ποια άλλα σας δείξανε; Αυτό εδώ το παραθαλάσσιο πρέπει να είναι οκ. Δέκα στρέμματα, μια χαρά. Α, άρεσε και στον Κόκκορη; Ε, εγώ λέω, γιατί δεν πάτε το Σαββατοκύριακο να το φωτογραφίσετε και να βρείτε και ένα τοπογραφικό, να το κλείσουμε, για ψυχολογικούς λόγους. Ε;». Και να τα τηλέφωνα στη δύστυχη τη μαμά της Αλκμήνης, που η μοίρα την έστειλε να δουλεύει στην πολεοδομία. Και να τα mail με τα τοπογραφικά του νέου οικοπέδου, και να οι φωτογραφίες του οικοπέδου. Και να η χαρά, διότι κι αυτό ωραιότατο οικόπεδο! Δίπλα στη θάλασσα, με ωραία θέα, δίπλα στον οικισμό Ψαθάκι, δέκα λεπτά με τα πόδια από την Πρέβεζα, με δρόμο να περνάει μπροστά του, χωρίς καθόλου κίνηση… Όλα ρόδινα. Έμενε να το εγκρίνει η κυρία Ξάνθη. Και λέει η Αλκμήνη «Να δεις που δεν θα της αρέσει…».
Και, εντάξει, δεν είναι ότι δεν της άρεσε…. Απλά έχει μια ωραιότατη λίμνη λίγο πιο πάνω κι άλλη μια λίγο πιο δίπλα και γιατί, βρε αδερφέ, να μην το κάνουμε «λιμναίο οικισμό» σαν αυτούς της αρχαιότητας το κέντρο απεξάρτησης; Θα ψαρεύουν κιόλας, να περνάει η ώρα τους… Και δεν είπε η γυναίκα να επιπλέει δα και όλο… Ας κοιμούνται στη στεριά. Να ‘χουν εκεί και τις καλλιέργειές τους. Κι ας είναι τα εργαστήρια στη «λιμνοθάλασσα» (που είναι ολίγον βούρκος). Να έρχεται ο χρήστης και να γαληνεύει… Να θυμάται και τον Αχέροντα, που είναι στην ευρύτερη περιοχή, και πως γύρισαν κάποιες ψυχές από τον Άδη… Και θα δούμε που θα βάλουμε και τα καταστήματα, όπου θα διαθέτουν όσα παράγουν οι πρώην χρήστες (διότι θα έχουμε και αγορά, αυτό το ανέφερα, ή πάνω στην ταραχή μου διέφυγε;).
Για τη διάλεξη, τι να πω; Τέσσερις ώρες η κυρία Ξάνθη μας μιλούσε για τη Σιέννα, τα οχυρωματικά έργα, την εκδρομή της στην Ιταλία με την οικογένειά της, την αντιληπτικότητα, το χρόνο, την κίνηση, τις αναλογίες, τους όγκους, τις μορφές, τα λατρευτικά μνημεία, τα σημεία αναφοράς, την έρημο, τους πόλους, τα μετρικά μεγέθη, το μέσα, το έξω, το μπροστά και το πίσω, το τοπίο, τη γη, το διάστημα, την κατοίκηση, τη σχετικότητα, τα πλήρη, τα κενά, τις πλατείες, τις ράμπες, τις κλίμακες, το φως, τον παρατηρητή, τον κατασκευαστή, τον χρήστη, τα υβρίδια, το ατελές, τη μουσική, την ιστορία, τη δράση, την αντίδραση, τη λειτουργικότητα, τη χρήση και την κατάχρηση, τα υλικά, τους βράχους και το χορτάρι, τον επιμερισμό, την επανάληψη, τη στατικότητα, το μέτρο, τον άνθρωπο, τον κώλο της Ζέβρας, που είναι τόσο εξαιρετικά στρογγυλός, αλλά ριγέ (αλήθεια λέω! Μας τον σχεδίασε κιόλας. Ήρθε ένα τσίρκο στην Ξάνθη και τα δύστυχα ζώα είναι κατασκηνωμένα σχετικά κοντά στη σχολή), τη διπλωματική της, που την έκανε με τον εξαίρετο σκιτσογράφο και εικονογράφο Ζερβό, τη σχέση δράσης-αντίδρασης που είχε σαν φοιτήτρια με τον Μπίρη, το ντοκιμαντέρ του Charles Eames, το κύτταρο και τον γαλαξία, το ότι τίποτα δεν είναι πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο, αρκεί να είναι κατανοητό… Έχω αναφέρει πόσο μας εμπνέει αυτή η γυναίκα; Πόσο μας ανοίγει τα μάτια; Πόσο τη θαυμάζουμε και πόσο εκτιμάμε το ότι δεν φοβάται να εκθέσει τον ίδιο της τον εαυτό και της αδυναμίες της, για χάρη της διαλεκτικής και της μετάδοσης της γνώσης; Βέβαια, πολλοί φοιτητές της θα έχουν αντιρρήσεις να εκφράσουν πάνω σε αυτά, κυρίως λόγω του ότι δεν είναι μια γλυκανάλατη τυπικά ευγενής καθηγητριούλα, αλλά ένα συναρπαστικά hard core άτομο που λέει τη γνώμη του φωναχτά και με το δικό του ξεχωριστό, σίγουρα παθιασμένο, τρόπο.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Όπου βρίσκουμε οικόπεδο...

Μετά από την πρώτη και εντελώς επεισοδιακή διόρθωση από τους καθηγητές μας στην Ξάνθη, και αφού έγραψα ένα τετρασέλιδο σχετικά με το τι σκέψεις κάνω για την κλίμακα, χωρίς να συμπεριλάβω ό,τι διαβάσαμε στα βιβλία, όπως μας συμβούλεψε ο Παπαγιαννόπουλος, ήρθε το Πάσχα....
Μέσα στο οποίο Πάσχα, έπρεπε να πάμε στη συνάντηση που μας είχε κλείσει η κυρία Κουτσανίδου με τον κύριο Σακαρέλλο, διευθυντή της τεχνικής υπηρεσίας του ψυχιατρικού νοσοκομείου του Δαφνίου, στο οποίο υπάγεται το 18 Άνω. Στη συνάντηση αυτή έτυχε (και πέτυχε) να βρεθεί και ο υπεύθυνος για τις κτιριακές εγκαταστάσεις του 18 Άνω, κύριος Παπαδόπουλος. Κάναμε μερικά εκατομμύρια ερωτήσεις, πήραμε μερικές απαντήσεις και μερικές αντ-ερωτήσεις, αλλά και πολλά αρχεία με προτεινόμενα και απαιτούμενα κτιριολογικά από διαγωνισμούς για κτίρια αλκοολικών, σωματικής απεξάρτησης, συμβουλευτικούς σταθμούς και λοιπά, τα οποία προφανώς ρίχνουν λίγο φως στο απόλυτο σκοτάδι.
Και έρχεται η ώρα να πάμε στην Πρέβεζα (όπου είχαν την καλοσύνη να μας συνοδεύσουν τα ταίρια μας) για να βρούμε οικόπεδο.... Από τη συνάντηση στο 18 Άνω έχουμε καταλήξει ότι ενδιαφερόμαστε για ένα οικόπεδο που να χωράει ένα κτίριο 700 τ.μ., ένα στρέμμα περίβολο τουλάχιστον για θέσεις στάθμευσης και χώρους εισόδου και όσο επιθυμούμε επιπλέον για καλλιέργειες.
Με την πολύτιμη βοήθεια της κυρίας Καλυψώς Καρτεζίνη πηγαίνουμε στο Δημαρχείο της Πρέβεζας, όπου μας υποδεικνύουν μερικά οικοδομήσιμα οικόπεδα, που πληρούν τις προϋποθέσεις μας. Καταλήγουμε ότι καλύτερη επιλογή είναι ένα οικόπεδο 30 στρεμμάτων, προορισμένο για εργατικές κατοικίες που δεν κτίστηκαν ποτέ, κοντά στον οικισμό του Αγίου Θωμά, στην περιοχή Βασσούλα. Επισκεπτόμενες το οικόπεδο διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ καλύτερο από όσο θα μπορούσαμε να ελπίζουμε. Βρίσκεται σε ύψωμα, με θέα στη θάλασσα από τη μια πλευρά και τον οικισμό από την άλλη, δίπλα σε χωματόδρομο, συνορεύει με δασική έκταση (τόσο άγρια και πυκνή, που έχει καταλάβει και το ίδιο το οικόπεδο... κάναμε άπειρη ώρα να το βρούμε) και απ' την άλλη πλευρά του δρόμου υπάρχει έκταση με ελαιόδεντρα. Μιλάμε για πραγματικά παραμυθένια τοποθεσία!
Έτσι, εγώ γύρισα στην Αθήνα κι η Αλκμήνη θα φέρει στην Ξάνθη τα τοπογραφικά. Και ελπίζουμε οι μέντορές μας να εκτιμήσουν το "αγροτεμάχιό μας" όσο κι εμείς.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Πουν ’το πουν ’το το καμαρίνι...

Επιστρέψαμε στην Ξάνθη με τις αποσκευές μας γεμάτες με φυλλάδια απεξάρτησης και σημειώσεις από τη συνάντηση με την κυρία Κουτσανίδου (η Νατάσα, που μου διέφευγε το επίθετό της). επιστρέψαμε όλο χαρά και αγωνία να βρούμε το καμαρίνι μας, να το στολίσουμε, να το οργανώσουμε, να το καλοπιάσουμε τέλος πάντων... Αμ δε! Καμαρίνι πουθενά. Δηλαδή, υπήρχαν πολλά και παντού, αλλά όλα πιασμένα από εκτοετείς και γηραιότερους. Έτσι κι εμείς φτιάξαμε μια παράγκα στο 5ο έτος, που μέχρι το Σεπτέμβρη τουλάχιστον θα είναι ελεύθερο. Μετά μετακομίζουμε. Για να μπούμε στο πνεύμα, παρά την απογοήτευση του καμαρινιού, πήγαμε και πήραμε βιβλία για τη διάλεξη. Η Αλκμήνη πήρε ένα του Φατούρου, του οποίου τον τίτλο αγνοώ κι εγώ τον δεύτερο Κωνσταντινίδη μου. "Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής". Και αρχίσαμε να αναζητούμε αναφορές στην κλίμακα. Ο Φατούρος μας έβγαλε την ψυχή με τον τρόπο γραφής του. Και ο Κωνσταντινίδης φρόντισε να περάσουμε σε κατάθλιψη "με λογισμό και μ’ όνειρο", "με καιρό και με κόπο". Ύστερα από το πρώτο ξεφύλλισμα είπαμε να οργανώσουμε τα περιεχόμενα της διάλεξης. Και καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει:

  1. τίτλος: "Πώς μπορεί η αρχιτεκτονική να εξασφαλίσει ότι τα όλο και μεγαλύτερης κλίμακας έργα που οικοδομούνται στις μέρες μας θα διατηρήσουν κατά το δυνατόν την ανθρώπινη κλίμακα"
  2. γενικά περί κλίμακας. Ιστορικές αναφορές
  3. ψυχολογικές και κοινωνιολογικές θεωρίες για την επίδραση της κλίμακας στον ανθρώπινο ψυχισμό
  4. περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης στα μεγάλης κλίμακας κτίρια
  5. προτάσεις για την επίτευξη του στόχου (τίτλος)

Σήμερα το πρωί τηλεφώνησα και στην Κοινωνική επανένταξη και επικύρωσα το ραντεβού μας με την κυρία Κουτσανίδου και τον υπεύθυνο της τεχνικής υπηρεσίας του ψυχιατρείου Δαφνίου, το οποίο είναι τη Μεγάλη Τρίτη (βοήθειά μας...).

Αύριο είναι η (πρώτη) μέρα της κρίσης. Θα συναντήσουμε τη Ξάνθη (την καθηγήτρια και όχι την πόλη) και θα περιμένουμε καρτερικά να μας πει ότι ό,τι έχουμε πει και σκεφτεί ως τώρα είναι ένα μάτσο βλακείες και πάμε κατά διαόλου. Είναι πιθανό να μας πετάξει και κάποιο ελαφρύ αντικείμενο κατακέφαλα και κάποια λιγότερα ελαφριά κατάστηθα. Αλλά γι’ αυτό της έχουμε άλλωστε αδυναμία.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Όπου η παραμονή στην Αθήνα παρατείνεται...

Και τελικά βγάλαμε μια άκρη και καταφέραμε να κλείσουμε ραντεβού για την Παρασκευή το πρωί με την κυρία Νατάσα, της επανένταξης. Η κυρία Μάτσα είχε απίστευτα γεμάτο πρόγραμμα και αυτό αποδείχτηκε όταν την είδαμε να φεύγει στην κυριολεξία τρέχοντας από την ημερίδα του ΚΕΘΕΑ στον Άρειο Πάγο, για να προλάβει ένας Θεός ξέρει τι ακόμη... Έτσι μου τηλεφώνησε και με παρέπεμψε στην κυρία Νατάσα (της οποίας το επίθετο θα γράψω μόλις θυμηθώ), στην οποία είχε ήδη δώσει τη λίστα με τις ερωτήσεις μας. Σκοπεύαμε να επιστρέψουμε σήμερα στην Ξάνθη, καθότι τα αγγλικά της Αλκμήνης έχουν πάει τόσο πίσω που θα δεινοπαθήσει να καλύψει το χαμένο χρόνο. Όμως ήταν τόσο πρόθυμη να βοηθήσει η κυρία της επανένταξης, που αποφάσισε και η Αλκμήνη να μείνει μαζί μου για το ραντεβού, να ξεμπερδέψουμε με το κομμάτι της έρευνας. Και έτσι μεθαύριο το πρωί θα κατέβουμε στις 10 το πρωί στο σταθμό Βικτώρια και θα ψάξουμε για το κτίριο απέναντι από το κτίριο του Ο.Τ.Ε.. Και κάποτε θα πάμε να βγάλουμε και τα εισιτήρια επιστροφής..

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Όπου αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε στην πράξη γιατί πρέπει να φροντίζεις να εξαρτάσαι όσο το δυνατόν λιγότερο από τους άλλους…

Καθ’ ότι θα σχεδιάσουμε ένα κέντρο απεξάρτησης, θεωρήσαμε ότι το καταλληλότερο άτομο να ενημερωθούμε τόσο για το κτιριολογικό, όσο και για τις ψυχολογικές ανάγκες των χρηστών, είναι η ψυχίατρος, δημιουργός και υπεύθυνη του προγράμματος «18 Άνω», κυρία Κατερίνα Μάτσα. Γνωρίζαμε από την αρχή ότι είναι δυσεύρετη, όχι γιατί είναι απρόσιτη, αλλά επειδή τρέχει η ίδια καθημερινά από Δομή σε Δομή (όπου Δομή, μονάδα φιλοξενίας και απεξάρτησης. Βρίσκονται σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, κυρίως κοντά στο κέντρο) και άρα έχει μηδενικό ελεύθερο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, ακολουθώντας το «ελληνικό σύστημα», εντοπίσαμε φίλους και συνεργάτες της μέσω γνωστών άλλων γνωστών που ήξεραν κάτι γνωστούς που ήταν φίλοι με κάτι φίλους και της μίλησαν για την εργασία μας. Έτσι μάθαμε ότι ήταν πρόθυμη να μας βοηθήσει στην έρευνά μας, αρκεί να παίρναμε ένα τηλέφωνο στο «18 Άνω», για να κανονίσουμε ένα ραντεβού. Το τηλέφωνο έγινε τη Δευτέρα και η κυρία Μάτσα με ενημέρωσε ότι θα είχε χρόνο μόνο την Πέμπτη και να την καλέσω εκείνη τη μέρα (σήμερα) το πρωί, για να κλείσουμε ραντεβού για το απόγευμα. Πράγματι, σηκώθηκα στις 9 αν και άυπνη (θα εξηγήσω μετά το γιατί) και πήρα στο τηλέφωνο που μου είχε δώσει. Η κυρία Μάτσα πήγε τελικά στις 10 (στη δομή; Δεν ξέρω τι τηλέφωνο ήταν αυτό που πήρα) και με πήρε αμέσως τηλέφωνο. Όμως με πήρε για να μου πει ότι αυτή τη βδομάδα δεν έχει καθόλου χρόνου, ότι μιλάει αύριο σε ένα συνέδριο στον Άρειο Πάγο στην 9.30 το πρωί με είσοδο ελεύθερη, για θέματα που αφορούν την απεξάρτηση, την επανένταξη, τη φυλάκιση και άλλα και θα μπορούσαμε να πάμε, και να της τηλεφωνήσω τη Δευτέρα για να κανονίσουμε μια συνάντηση για την Τρίτη το απόγευμα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα στην Αθήνα περιμένοντας το ραντεβού, διότι έχουμε και μια διάλεξη να οργανώσουμε και να πιάσουμε επίσης καμαρίνι στη σχολή. Ακόμη, η Αλκμήνη κάνει μαθήματα Αγγλικών για proficiency και έχει ήδη χάσει πολλά από την εξεταστική. Οπότε ελπίζουμε στην Τρίτη.

Τώρα, γιατί δεν κοιμήθηκα χθες το βράδυ. Ο φίλος μου, μου χάρισε για τη γιορτή μου ένα βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν με τίτλο «Η αρχιτεκτονική της ευτυχίας», εκδόσεις Πατάκη. Πολύ καλογραμμένο και αισιόδοξο, καθώς εκφράζει την πεποίθηση ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να μας κάνει καλύτερους και πιο ευτυχισμένους. Αντίθετα, ο φίλος της Αλκμήνης επέλεξε να της εκφράσει τη στήριξή του χαρίζοντάς της το βιβλίο του Κώστα Καρακώστα με τίτλο «Άχραντο Λευκό», από τη σειρά μαρτυρίες των εκδόσεων Καστανιώτη, που μπορεί να καταλήγει αισιόδοξα, καθώς ο Καρακώστας είναι πλέον απεξαρτημένος, αλλά αν μετρήσει κανείς τους φίλους που έχασε από τα ναρκωτικά (άλλους γρήγορα και άλλους αργά και –ας μου επιτραπεί το κλισέ- βασανιστικά), τότε νιώθει στην περίπτωση που είναι τελείως αναίσθητος, τουλάχιστον ένα κόμπο στο στομάχι. Η Αλκμήνη, που είναι υπερευαίσθητη, μου είπε ότι έπαθε κατάθλιψη όταν το διάβασε, αλλά υπέθεσα ότι θα ήταν απλά συγκινητικό. Έκανα λάθος. Χθες μου το έφερε να το διαβάσω. Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό. Η περιγραφές είναι απλές, χωρίς ίχνος προσπάθειας να σοκάρουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Τα πράγματα περιγράφονται λιτά, όμως είναι τα ίδια τα γεγονότα που σοκάρουν. Οι αμέτρητες προσπάθειες του ίδιου του Καρακώστα να απεξαρτηθεί και ο εξευτελισμός, η διαστρέβλωση του χαρακτήρα υπό την επήρεια ουσιών, η πολυεξάρτηση από χάπια και ηρωίνη, οι κλοπές, η βία, η απελπισία, η κατάπτωση, κατάρρευση πολλές φορές σώματος και πνεύματος, η απελπισία του περιβάλλοντος του. Από την άλλη, θαυμάζει κανείς το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης, της επιμονής για αναζήτηση σωτηρίας, παρά τις τόσες απογοήτευσης, τη δύναμη της αγάπης συγγενών και λίγων καλών φίλων. Το θέμα είναι ότι ελάχιστοι έχουν την τύχη του Καρακώστα. Και πολλές φορές όσο κι αν παλεύουν συγγενείς και φίλοι, ο αγώνας πάει χαμένος. Κι έτσι με πήρε ο ύπνος μετρώντας χαμένους κόπους και θανάτους. Ξυπνούσα με το στομάχι μου να με σφίγγει και θέλοντας να κάνω εμετό. Το πρωί δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Το τηλεφώνημα στην κυρία Μάτσα έμοιαζε πια μάταιο. Το ίδιο και η εργασία μας. Ύστερα άρχισε να σκέφτομαι λίγο πιο ρομαντικά. Ότι αξίζει η προσπάθεια για να σωθεί έστω και μια ζωή. Ότι κι αυτό είναι μια μικρή νίκη. Και έτσι παρηγορούμαι.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Καλή αρχή να έχουμε!!!!

Αυτό το blog δημιουργείται σήμερα με σκοπό την καταγραφή όλης της πορείας μιας διπλωματικής εργασίας στο τμήμα αρχιτεκτόνων μηχανικών, της πολυτεχνικής σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, που βρίσκεται στην Ξάνθη. Έχω την πεποίθηση ότι η πορεία μας μέχρι την παρουσίαση αυτής της εργασίας, καθώς και της διάλεξης, θα είναι αρκετά περιπετειώδης. Εξ' ου και η απόφαση της καταγραφής.
Είμαι η Αλέξια και το "άλλο μου μισό" στις εργασίες είναι η Αλκμήνη. Είμαι από την Αθήνα κι εκείνη από την Πρέβεζα. Συνεργαζόμαστε από το δεύτερο έτος και είμαστε σαφώς ετερώνυμα που έλκονται. Η Αλκμήνη είναι το πρακτικό πνεύμα της ομάδας. Οργανώνει τα χρονοδιαγράμματα, τις αγορές υλικών, τις ώρες εργασίας, και κάνει όλες τις κατόψεις (είπαμε, είναι πρακτικό μυαλό. Εγώ αδυνατώ να προβληματιστώ για το αν χωράει η ντουλάπα στο υπνοδωμάτιο ή όχι. Αν και αναγκάστηκα να το μάθω τελικά.). Εγώ είμαι το θεωρητικό και "καλλιτεχνικό" πνεύμα. Αναλαμβάνω τα σκίτσα, τις όψεις, τις μακέτες μικροπεροβάλλοντος και τα κείμενα. Επίσης είμαστε και -προσοχή, ακολουθεί όρος σχολικός- κολλητές! Ω, ναι. Πλέον ξέρω ότι όταν αναστενάζει και ξεροκαταπίνει είναι στα όρια κρίσης άγχους, ότι όταν κοκκινίζει την έχει πιάσει η κρίση, ότι όταν δεν μιλάει είναι εκνευρισμένη και δεν μιλάει για να μη ρίξει σε όλους μπινελίκια. Εκείνη ξέρει ότι όταν είναι στραβωμένη όλη μου η φάτσα είμαι στα όρια του να σκοτώσω άνθρωπο, ότι αν ανοίξω το στόμα μου εκείνη την ώρα, μπορεί ο άνθρωπος να αυτοκτονήσει για να γλιτώσει από την κακία μου, ότι το άγχος με οδηγεί σε μια πολύ δημιουργική και αποτελεσματική "φλυαρία" μπροστά στο κοινό των παρουσιάσεων, αλλά ότι όσο άγχος κι αν έχω, μετά τις δώδεκα το βράδυ η νύστα είναι πάντα περισσότερη.
Εφ' όσον η σχέση μας είναι δοκιμασμένη και στη σχολή και έξω από αυτήν, αποφασίσαμε να κάνουμε ομαδικά και την διάλεξη και τη διπλωματική μας. Η διάλεξη έχει σαν θέμα την Κλίμακα και ειδικότερα, το πως θα μπορούσαν τα όλο και μεγαλύτερης κλίμακας έργα (ουρανοξύστες, οικιστικά σύνολα κ.λ.π) να διατηρήσουν την ανθρώπινη κλίμακα. Η διπλωματική μας είναι ένα Κέντρο Απεξάρτησης. Υπεύθυνοι καθηγητές είναι και στα δυο οι: Θεώνη Ξάνθη, Πάνος Κόκκορης και Γιώργος Παπαγιαννόπουλος. Εάν μας αντέξουν μέχρι το τέλος βέβαια. Είναι άνθρωποι που εκτιμούμε, όχι μόνο για το έργο τους, αλλά κυρίως για τη διδασκαλία τους, για το πόσο μας έχουν στηρίξει και έμπνευση αυτά τα χρόνια. Η "στήριξη" βέβαια, και η ώθηση προς το καλύτερο, γίνεται κάποιες φορές με μεθόδους αρκετά ανορθόδοξες, αλλά πάντως αποτελεσματικές.
Γιατί επιλέξαμε αυτό το ανορθόδοξο, καταθλιπτικό, "αντικαλλιτεχνικό" θέμα; Γιατί θεωρούμε ότι η αρχιτεκτονική πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο. Να κάνει τη ζωή του καλύτερη, όχι δημιουργώντας σκηνικά, όχι θαμπώνοντάς τον, όχι μαγεύοντας ή παραπλανώντας τον, αλλά δημιουργώντας χώρους που προσφέρουν ποιότητα ζωής, ποικιλία αισθητηριακών εμπειριών, ηρεμία. Οι χρήστες οπιούχων και οπιοειδών ναρκωτικών, που επιλέγουν να απεξαρτηθούν είναι μια από τις πλέον απαιτητικές ομάδες χρηστών αρχιτεκτονικού έργου. Γι' αυτούς το αρχιτεκτόνημα πρέπει να είναι κουκούλι, μήτρα, ερημητήριο... Και πολλά άλλα, που σκοπεύουμε να ερευνήσουμε. Το κτίριο ενός κέντρου απεξάρτησης πρέπει να προστατεύει. Όχι να επιδεικνύεται. Αυτά, για τώρα.