Καλή αρχή να έχουμε!!!!

Αυτό το blog δημιουργείται σήμερα με σκοπό την καταγραφή όλης της πορείας μιας διπλωματικής εργασίας στο τμήμα αρχιτεκτόνων μηχανικών, της πολυτεχνικής σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, που βρίσκεται στην Ξάνθη. Έχω την πεποίθηση ότι η πορεία μας μέχρι την παρουσίαση αυτής της εργασίας, καθώς και της διάλεξης, θα είναι αρκετά περιπετειώδης. Εξ' ου και η απόφαση της καταγραφής.
Είμαι η Αλέξια και το "άλλο μου μισό" στις εργασίες είναι η Αλκμήνη. Είμαι από την Αθήνα κι εκείνη από την Πρέβεζα. Συνεργαζόμαστε από το δεύτερο έτος και είμαστε σαφώς ετερώνυμα που έλκονται. Η Αλκμήνη είναι το πρακτικό πνεύμα της ομάδας. Οργανώνει τα χρονοδιαγράμματα, τις αγορές υλικών, τις ώρες εργασίας, και κάνει όλες τις κατόψεις (είπαμε, είναι πρακτικό μυαλό. Εγώ αδυνατώ να προβληματιστώ για το αν χωράει η ντουλάπα στο υπνοδωμάτιο ή όχι. Αν και αναγκάστηκα να το μάθω τελικά.). Εγώ είμαι το θεωρητικό και "καλλιτεχνικό" πνεύμα. Αναλαμβάνω τα σκίτσα, τις όψεις, τις μακέτες μικροπεροβάλλοντος και τα κείμενα. Επίσης είμαστε και -προσοχή, ακολουθεί όρος σχολικός- κολλητές! Ω, ναι. Πλέον ξέρω ότι όταν αναστενάζει και ξεροκαταπίνει είναι στα όρια κρίσης άγχους, ότι όταν κοκκινίζει την έχει πιάσει η κρίση, ότι όταν δεν μιλάει είναι εκνευρισμένη και δεν μιλάει για να μη ρίξει σε όλους μπινελίκια. Εκείνη ξέρει ότι όταν είναι στραβωμένη όλη μου η φάτσα είμαι στα όρια του να σκοτώσω άνθρωπο, ότι αν ανοίξω το στόμα μου εκείνη την ώρα, μπορεί ο άνθρωπος να αυτοκτονήσει για να γλιτώσει από την κακία μου, ότι το άγχος με οδηγεί σε μια πολύ δημιουργική και αποτελεσματική "φλυαρία" μπροστά στο κοινό των παρουσιάσεων, αλλά ότι όσο άγχος κι αν έχω, μετά τις δώδεκα το βράδυ η νύστα είναι πάντα περισσότερη.
Εφ' όσον η σχέση μας είναι δοκιμασμένη και στη σχολή και έξω από αυτήν, αποφασίσαμε να κάνουμε ομαδικά και την διάλεξη και τη διπλωματική μας. Η διάλεξη έχει σαν θέμα την Κλίμακα και ειδικότερα, το πως θα μπορούσαν τα όλο και μεγαλύτερης κλίμακας έργα (ουρανοξύστες, οικιστικά σύνολα κ.λ.π) να διατηρήσουν την ανθρώπινη κλίμακα. Η διπλωματική μας είναι ένα Κέντρο Απεξάρτησης. Υπεύθυνοι καθηγητές είναι και στα δυο οι: Θεώνη Ξάνθη, Πάνος Κόκκορης και Γιώργος Παπαγιαννόπουλος. Εάν μας αντέξουν μέχρι το τέλος βέβαια. Είναι άνθρωποι που εκτιμούμε, όχι μόνο για το έργο τους, αλλά κυρίως για τη διδασκαλία τους, για το πόσο μας έχουν στηρίξει και έμπνευση αυτά τα χρόνια. Η "στήριξη" βέβαια, και η ώθηση προς το καλύτερο, γίνεται κάποιες φορές με μεθόδους αρκετά ανορθόδοξες, αλλά πάντως αποτελεσματικές.
Γιατί επιλέξαμε αυτό το ανορθόδοξο, καταθλιπτικό, "αντικαλλιτεχνικό" θέμα; Γιατί θεωρούμε ότι η αρχιτεκτονική πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο. Να κάνει τη ζωή του καλύτερη, όχι δημιουργώντας σκηνικά, όχι θαμπώνοντάς τον, όχι μαγεύοντας ή παραπλανώντας τον, αλλά δημιουργώντας χώρους που προσφέρουν ποιότητα ζωής, ποικιλία αισθητηριακών εμπειριών, ηρεμία. Οι χρήστες οπιούχων και οπιοειδών ναρκωτικών, που επιλέγουν να απεξαρτηθούν είναι μια από τις πλέον απαιτητικές ομάδες χρηστών αρχιτεκτονικού έργου. Γι' αυτούς το αρχιτεκτόνημα πρέπει να είναι κουκούλι, μήτρα, ερημητήριο... Και πολλά άλλα, που σκοπεύουμε να ερευνήσουμε. Το κτίριο ενός κέντρου απεξάρτησης πρέπει να προστατεύει. Όχι να επιδεικνύεται. Αυτά, για τώρα.