Καθ’ ότι θα σχεδιάσουμε ένα κέντρο απεξάρτησης, θεωρήσαμε ότι το καταλληλότερο άτομο να ενημερωθούμε τόσο για το κτιριολογικό, όσο και για τις ψυχολογικές ανάγκες των χρηστών, είναι η ψυχίατρος, δημιουργός και υπεύθυνη του προγράμματος «18 Άνω», κυρία Κατερίνα Μάτσα. Γνωρίζαμε από την αρχή ότι είναι δυσεύρετη, όχι γιατί είναι απρόσιτη, αλλά επειδή τρέχει η ίδια καθημερινά από Δομή σε Δομή (όπου Δομή, μονάδα φιλοξενίας και απεξάρτησης. Βρίσκονται σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, κυρίως κοντά στο κέντρο) και άρα έχει μηδενικό ελεύθερο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, ακολουθώντας το «ελληνικό σύστημα», εντοπίσαμε φίλους και συνεργάτες της μέσω γνωστών άλλων γνωστών που ήξεραν κάτι γνωστούς που ήταν φίλοι με κάτι φίλους και της μίλησαν για την εργασία μας. Έτσι μάθαμε ότι ήταν πρόθυμη να μας βοηθήσει στην έρευνά μας, αρκεί να παίρναμε ένα τηλέφωνο στο «18 Άνω», για να κανονίσουμε ένα ραντεβού. Το τηλέφωνο έγινε τη Δευτέρα και η κυρία Μάτσα με ενημέρωσε ότι θα είχε χρόνο μόνο την Πέμπτη και να την καλέσω εκείνη τη μέρα (σήμερα) το πρωί, για να κλείσουμε ραντεβού για το απόγευμα. Πράγματι, σηκώθηκα στις 9 αν και άυπνη (θα εξηγήσω μετά το γιατί) και πήρα στο τηλέφωνο που μου είχε δώσει. Η κυρία Μάτσα πήγε τελικά στις 10 (στη δομή; Δεν ξέρω τι τηλέφωνο ήταν αυτό που πήρα) και με πήρε αμέσως τηλέφωνο. Όμως με πήρε για να μου πει ότι αυτή τη βδομάδα δεν έχει καθόλου χρόνου, ότι μιλάει αύριο σε ένα συνέδριο στον Άρειο Πάγο στην 9.30 το πρωί με είσοδο ελεύθερη, για θέματα που αφορούν την απεξάρτηση, την επανένταξη, τη φυλάκιση και άλλα και θα μπορούσαμε να πάμε, και να της τηλεφωνήσω τη Δευτέρα για να κανονίσουμε μια συνάντηση για την Τρίτη το απόγευμα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα στην Αθήνα περιμένοντας το ραντεβού, διότι έχουμε και μια διάλεξη να οργανώσουμε και να πιάσουμε επίσης καμαρίνι στη σχολή. Ακόμη, η Αλκμήνη κάνει μαθήματα Αγγλικών για proficiency και έχει ήδη χάσει πολλά από την εξεταστική. Οπότε ελπίζουμε στην Τρίτη.
Τώρα, γιατί δεν κοιμήθηκα χθες το βράδυ. Ο φίλος μου, μου χάρισε για τη γιορτή μου ένα βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν με τίτλο «Η αρχιτεκτονική της ευτυχίας», εκδόσεις Πατάκη. Πολύ καλογραμμένο και αισιόδοξο, καθώς εκφράζει την πεποίθηση ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να μας κάνει καλύτερους και πιο ευτυχισμένους. Αντίθετα, ο φίλος της Αλκμήνης επέλεξε να της εκφράσει τη στήριξή του χαρίζοντάς της το βιβλίο του Κώστα Καρακώστα με τίτλο «Άχραντο Λευκό», από τη σειρά μαρτυρίες των εκδόσεων Καστανιώτη, που μπορεί να καταλήγει αισιόδοξα, καθώς ο Καρακώστας είναι πλέον απεξαρτημένος, αλλά αν μετρήσει κανείς τους φίλους που έχασε από τα ναρκωτικά (άλλους γρήγορα και άλλους αργά και –ας μου επιτραπεί το κλισέ- βασανιστικά), τότε νιώθει στην περίπτωση που είναι τελείως αναίσθητος, τουλάχιστον ένα κόμπο στο στομάχι. Η Αλκμήνη, που είναι υπερευαίσθητη, μου είπε ότι έπαθε κατάθλιψη όταν το διάβασε, αλλά υπέθεσα ότι θα ήταν απλά συγκινητικό. Έκανα λάθος. Χθες μου το έφερε να το διαβάσω. Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό. Η περιγραφές είναι απλές, χωρίς ίχνος προσπάθειας να σοκάρουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Τα πράγματα περιγράφονται λιτά, όμως είναι τα ίδια τα γεγονότα που σοκάρουν. Οι αμέτρητες προσπάθειες του ίδιου του Καρακώστα να απεξαρτηθεί και ο εξευτελισμός, η διαστρέβλωση του χαρακτήρα υπό την επήρεια ουσιών, η πολυεξάρτηση από χάπια και ηρωίνη, οι κλοπές, η βία, η απελπισία, η κατάπτωση, κατάρρευση πολλές φορές σώματος και πνεύματος, η απελπισία του περιβάλλοντος του. Από την άλλη, θαυμάζει κανείς το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης, της επιμονής για αναζήτηση σωτηρίας, παρά τις τόσες απογοήτευσης, τη δύναμη της αγάπης συγγενών και λίγων καλών φίλων. Το θέμα είναι ότι ελάχιστοι έχουν την τύχη του Καρακώστα. Και πολλές φορές όσο κι αν παλεύουν συγγενείς και φίλοι, ο αγώνας πάει χαμένος. Κι έτσι με πήρε ο ύπνος μετρώντας χαμένους κόπους και θανάτους. Ξυπνούσα με το στομάχι μου να με σφίγγει και θέλοντας να κάνω εμετό. Το πρωί δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Το τηλεφώνημα στην κυρία Μάτσα έμοιαζε πια μάταιο. Το ίδιο και η εργασία μας. Ύστερα άρχισε να σκέφτομαι λίγο πιο ρομαντικά. Ότι αξίζει η προσπάθεια για να σωθεί έστω και μια ζωή. Ότι κι αυτό είναι μια μικρή νίκη. Και έτσι παρηγορούμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου