Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

ch ch ch changes....

Πάει καιρός που δεν έχω ενημερώσει το blog, αλλά δεν φταίω (και τόσο πολύ). Απλώς γίνονται πολλά πράγματα και πολύ γρήγορα. Το οικόπεδό μας τελικά είναι εκείνο που βρήκε η Αλκμήνη γυρίζοντας όλη τη Πρέβεζα με το ποδήλατο και έχουμε βάλει πάνω στα ρυζόχαρτο τις πρώτες δομές και διατάξεις των κτιριακών όγκων. Προστέθηκαν και ζώα στις καλλιέργειες και μάλλον μιλάμε για ένα κοινόβιο φάρμα- εναλλακτικό κέντρο βιολογικής καλλιέργειας. Θα έχουμε τους πλέον χαρούμενους απεξαρτημένους. επιπλέον η Ξάνθη πρότεινε να αντικατασταθούν τα εργαστήρια υπολογιστών, χρυσοχοΐας κ.λ.π. με άλλα, πιο στενά συνδεδεμένα με την αγροτική ζωή. Να εκπαιδεύονται δηλαδή οι πρώην χρήστες στο κλάδεμα, το μπόλιασμα, τη παραγωγή λιπασμάτων. Μας άρεσε σαν ιδέα, αν και ξέρουμε ότι η απεξάρτηση έχει μετατραπεί σε Κιμπούτς... Επίσης, έχουμε καταλήξει στο ότι τα δωμάτια και τα εργαστήρια θα είναι πάνω σε πασσάλους και πολλά από αυτά μέσα στη λίμνη, ενώ θα υπάρχει στο νερό και μια εξέδρα για υπαίθριες προβολές και συναυλίες. Η Ξάνθη δε λέει να καταλάβει ότι κάνουμε ψυχολογική απεξάρτηση και κάθε δέκα λεπτά στη διόρθωση έλεγε "Συμβουλίδου αν μου φουντάρουν στο νερό και πνιγούν οι χρήστες, το κρίμα στο λαιμό σου! υποσχέσου ότι δε θα μου αυτοκτονούν στη λίμνη!". Η Αλκμήνη της είπε ότι αν θέλουν να αυτοκτονήσουν μπορούν να το κάνουν με το υγραέριο της κουζίνας ή με χασαπομάχαιρα και έτσι την πείσαμε.
Σχετικά με τη διάλεξη, προχωράει σταθερά. Βέβαια τη διαβάζει μόνο ο Παπαγιαννόπουλος, ο οποίος απάντησε με τις σημειώσεις του σε όλα τα χιουμοριστικά σημεία του κειμένου, αλλά μας έδωσε και ώθηση να συνεχίσουμε. Η Θεώνη μας διορθώνει με βάση τις σημειώσεις του Παπαγιαννόπουλου κι ο Κόκκορης δεν εμφανίζεται κι όποτε εμφανίζεται, είναι πνιγμένος στη δουλειά.
Χθες γύρισα στην Αθήνα για καλοκαίρι και κουβάλησα το laptop για να δουλέψω εδώ. Τον τελευταίο καιρό στη Ξάνθη, πέρα από το διάβασμα για τα δυο μαθήματα που μου είχαν μείνει για πτυχίο και το γράψιμο για τη διάλεξη, υπήρχε μια τρομερή έξαρση στις κραιπάλες. Φαίνεται πως είναι όπως τα γεράματα. Ξεμωρένεσαι όταν πλησιάζει το τέλος. Ήπιαμε πολλά λίτρα αλκοόλ και κάναμε πολλές συζητήσεις με άλλα παιδιά που τελειώνουν τις σχολές τους. ζούμε σε μια κατάσταση αβεβαιότητας για το μέλλον, για τις επιλογές μας, για τα άπειρα όνειρά μας, που δεν ξέρεις ποιό να πρωτοακολουθήσεις. Τώρα πια δεν πίνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως στο πρώτο έτος. Πίνουμε, διότι το αύριο δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε. Τώρα στην Αθήνα "αποτοξίνωση", μαμαδίστικες τηγανιτές πατάτες, συναυλίες, γράψιμο και κουβέντα.