Κουράστηκα.

Κουράστηκα από τη σχολή.
Κουράστηκα, γιατί έχω να φύγω από την Ξάνθη απ' τις 13 Αυγούστου.
Κουράστηκα από τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μέρη, τα ίδια άγχη.
Κουράστηκα που πρέπει να μάχομαι για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Κουράστηκα να είναι όλο μακριά οι άνθρωποι που με εμπνέουν.

Σταματάω εδώ τη γκρίνια. Πήγαμε στη σχολή σήμερα με την Αλκμήνη. Καθαρίσαμε το καμαρίνι. Πλύναμε την καφετιέρα και τις κούπες, αδειάσαμε τα τασάκια, κλείσαμε τον διακόπτη από το πολύμπριζο και τη σόμπα, πετάξαμε τα υπολείμματα από τις μακέτες, μαζέψαμε σκόρπιες καρφίτσες, μολύβια, κόλλες, κοπίδια. Το καμαρίνι ήταν σχεδόν αποστειρωμένο όταν τελειώσαμε (με την κακή έννοια). Χρειάζεται να ξεκουραστεί κι αυτό, όπως κι εμείς.
Ύστερα πήγαμε από τον Παπασωτηρίου και πήραμε δυο βιβλιαράκια ακόμη για τη διάλεξη: το "Για μια αρχιτεκτονική" του Λε Κορμπυζιέ και ένα (ένα ακόμη..) του Μιχελή για την αισθητική και την αρχιτεκτονική. Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του Μιχελή είναι αρκετά κουραστική, αλλά τα συμπεράσματά του και οι απόψεις του διατυπωμένες πολύ ξεκάθαρα. Και ομολογουμένως μιλάει για έννοιες που έχουν άμεση σχέση με κάποια κεφάλαια της διάλεξής μας που σκεπάζονται από πυκνή ομίχλη, οπότε ήταν αναπόφευκτος. Ο Λε Κορμπυζιέ είναι "ολ τάιμ κλάσικ", και η μετάφραση του βιβλίου πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη.