Shit happens..

Διότι όταν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει. Όπου η κ.Ξάνθη ανακαλύπτει μέσα στο χάος του Κυβερνοχώρου το blog... Και μου καταστρέφει την έκπληξη στην Αλκμήνη, άθελά της.
Το τέλος της αθωότητας, όπως αντιλαμβάνεσθε, αγαπητοί αναγνώστες... Τέρμα πια τα αυθόρμητα.
Καληνύχτα σας.

Χαρμολύπη

Το δοκιμαστικό τεύχος της διάλεξης εκτυπώθηκε.
Είναι όμορφο.
Το παιδί μας ενηλικιώθηκε.
Δεν το προστατεύουμε πια.
6 Μάρτη, μια το μεσημέρι, θα φύγει απ' την αγκαλιά μας.
Θα πάρει το δρόμο του και δεν θα μπορούμε να το βοηθήσουμε, να το αλλάξουμε, να το στηρίξουμε.

Shiny happy people..

Πήραμε την έγκριση για την παρουσίαση της διάλεξης κι από τους τρεις!!!
Η διπλωματική πάει καλά και επιτέλους προχωράει.
Άρχισα πάλι να τρέφω αυταπάτες ότι οι νέες μου φίλες θα κρατήσουν για πάντα (που σημαίνει ότι τις έχω ερωτευτεί τρελά).
Η Ρενάτα μου έμαθε το IN Design και έτσι το τεύχος της διάλεξης θα γίνει ο-νει-ρε-μέ-νο (για το περιεχόμενο δεν ξέρω.. αλλά τα πάντα είναι στυλ :Ρ)
Η Ξάνθη πρότεινε οι εικόνες της διάλεξης να μην είναι από βιβλία αρχιτεκτονικής, αλλά από National Geographic, γεγονός που μας ενθουσίασε. Είναι πρωτότυπο, αλλά και πρόκληση παράλληλα (κυρίως γιατί χαζεύεις τους ελέφαντες, αντί να ψάχνεις φωτογραφίες για την κλίμακα και οι ώρες περνάαααανεεε..)
Όλα πάνε λιγάκι καλύτερα.. Το γιορτάζω με μπαλόνια =)

Spleen

Γύρισα από τη σχολή πριν από λίγο και με μια διάθεση, που αν είχε χρώμα θα ήταν γκρι μαζί με κίτρινο φωσφοριζέ, σαν αυτό που έχουν τα stabilo ή τα σήματα της τροχαίας, για να φαίνονται το βράδυ, ή όταν έχει ομίχλη.
Το παγωμένο κίτρινο φωσφοριζέ οφείλεται στο άγχος και την ένταση. Αύριο θα έρθουν οι καθηγητές από Αθήνα, και έχουμε ραντεβού με δυο από τους τρεις, αλλά ελπίζουμε να δούμε και τον τρίτο. Εννιά και μισή ο κύριος Παπαγιαννόπoυλος θα μας πει τη γνώμη του για το τεύχος της διάλεξης και ύστερα θα περιμένουμε έγκριση από την Ξάνθη και τον Κόκκορη. Αν πάνε όλα καλά, 5-6 Μάρτη παραδίδουμε. Θα πάνε, όμως;
Αν πάρουμε την έγκριση, θα πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε σαν τρελές για την παρουσίαση. Οι 100 σελίδες θα πρέπει να γίνουν 16 και η παρουσίαση να διαρκεί 45 λεπτά χρονομετρημένα. Η λακωνικότητα είναι μια αρετή που ποτέ δεν είχα..
Αν ΔΕΝ πάρουμε την έγκριση, θα κάνετε πολύ καιρό να διαβάσετε νέα μου, γιατί θα είμαι στο νοσοκομείο, αφού θα έχω φουντάρει στο αίθριο χωρίς να το καταλάβω από νεύρα και απογοήτευση (ποτέ δεν θα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας).
Το γκρι οφείλεται στην ψυχολογική κούραση από τη διπλωματική, που δεν λέει να ξεκολλήσει από την 1:200, λόγω του ότι οι καθηγητές έχουν να μας δουν αιώνες. Αλλά κυρίως οφείλεται στο ότι η Αλκμήνη έχει φρικάρει από άγχος και δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Σήμερα μου είπε "Το έχω μισήσει το θέμα. Και δεν ήθελα να μισώ το θέμα της διπλωματικής μου.". Δεν το κατάλαβε, αλλά αυτό πόνεσε, γιατί η ιδέα του θέματος ήταν δική μου κι εκείνη συμφώνησε με ενθουσιασμό, αλλά τώρα νιώθω ότι φταίω εγώ προσωπικά για τα βάσανά μας.
Επίσης, το γκρι οφείλεται στο ότι είμαστε όλη τη μέρα -και τη μισή νύχτα- με τη Σ., την Κ., τον Γ., τη Μ., που είναι 7ο έτος και παραδίδουν τώρα διπλωματικές και επίσης έχουν να δουν τους καθηγητές αιώνες και ξεκινούν τελικά σχέδια και μακέτες περίπου στα τυφλά. Περιστοιχιζόμαστε από ζόμπι με μαύρους κύκλους, χέρια γεμάτα μελάνια και χρώματα, ρούχα τσαλακωμένα από τον ύπνο στα σχεδιαστήρια και κενά βλέμματα.. Αυτά τα ζόμπι -οι φίλοι μας- σε αρπάζουν μόλις σε βλέπουν, σε ταρακουνάνε από τους ώμους, σε καρφώνουν με το τρελό τους βλέμμα και σε ρωτάνε επίμονα "Βγήκες χθες;;;;; Έχει κόσμο έξω;; Πες μου ιστορίες!!!". Όχι, δεν βγήκα χθες. Γύρισα σπίτι, διάβασα, και κοιμήθηκα, πτώμα από την κούραση. Σου 'ρχεται όμως να βγάλεις ιστορίες από το μυαλό σου να τους πεις, μπας και πάρουν τα πάνω τους..
Σε μια προσπάθεια να νιώσω καλύτερα, πήρα σημέρα καινούριες ξυλομπογιές, παστέλ και λαδοπαστέλ. Μετά πήγα στη σχολή και έκανα δυο μέτρια σκίτσα μ' αυτά. Πέρασα πάνω από μια πρόχειρη όψη του Γ. και αποφάσισα ότι μάλλον πρέπει να του τα χαρίσω, διότι στα χέρια μου πάνε χαμένα. Όμως αμέσως μετά πείσμωσα και αποφάσισα να προσπαθήσω να μάθω να δουλεύω τα παστέλ, όσο καλύτερα μπορώ. Κι ας πούμε ότι αυτός είναι ένας από τους στόχους του μήνα.