Όπου βρίσκουμε οικόπεδο...

Μετά από την πρώτη και εντελώς επεισοδιακή διόρθωση από τους καθηγητές μας στην Ξάνθη, και αφού έγραψα ένα τετρασέλιδο σχετικά με το τι σκέψεις κάνω για την κλίμακα, χωρίς να συμπεριλάβω ό,τι διαβάσαμε στα βιβλία, όπως μας συμβούλεψε ο Παπαγιαννόπουλος, ήρθε το Πάσχα....
Μέσα στο οποίο Πάσχα, έπρεπε να πάμε στη συνάντηση που μας είχε κλείσει η κυρία Κουτσανίδου με τον κύριο Σακαρέλλο, διευθυντή της τεχνικής υπηρεσίας του ψυχιατρικού νοσοκομείου του Δαφνίου, στο οποίο υπάγεται το 18 Άνω. Στη συνάντηση αυτή έτυχε (και πέτυχε) να βρεθεί και ο υπεύθυνος για τις κτιριακές εγκαταστάσεις του 18 Άνω, κύριος Παπαδόπουλος. Κάναμε μερικά εκατομμύρια ερωτήσεις, πήραμε μερικές απαντήσεις και μερικές αντ-ερωτήσεις, αλλά και πολλά αρχεία με προτεινόμενα και απαιτούμενα κτιριολογικά από διαγωνισμούς για κτίρια αλκοολικών, σωματικής απεξάρτησης, συμβουλευτικούς σταθμούς και λοιπά, τα οποία προφανώς ρίχνουν λίγο φως στο απόλυτο σκοτάδι.
Και έρχεται η ώρα να πάμε στην Πρέβεζα (όπου είχαν την καλοσύνη να μας συνοδεύσουν τα ταίρια μας) για να βρούμε οικόπεδο.... Από τη συνάντηση στο 18 Άνω έχουμε καταλήξει ότι ενδιαφερόμαστε για ένα οικόπεδο που να χωράει ένα κτίριο 700 τ.μ., ένα στρέμμα περίβολο τουλάχιστον για θέσεις στάθμευσης και χώρους εισόδου και όσο επιθυμούμε επιπλέον για καλλιέργειες.
Με την πολύτιμη βοήθεια της κυρίας Καλυψώς Καρτεζίνη πηγαίνουμε στο Δημαρχείο της Πρέβεζας, όπου μας υποδεικνύουν μερικά οικοδομήσιμα οικόπεδα, που πληρούν τις προϋποθέσεις μας. Καταλήγουμε ότι καλύτερη επιλογή είναι ένα οικόπεδο 30 στρεμμάτων, προορισμένο για εργατικές κατοικίες που δεν κτίστηκαν ποτέ, κοντά στον οικισμό του Αγίου Θωμά, στην περιοχή Βασσούλα. Επισκεπτόμενες το οικόπεδο διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ καλύτερο από όσο θα μπορούσαμε να ελπίζουμε. Βρίσκεται σε ύψωμα, με θέα στη θάλασσα από τη μια πλευρά και τον οικισμό από την άλλη, δίπλα σε χωματόδρομο, συνορεύει με δασική έκταση (τόσο άγρια και πυκνή, που έχει καταλάβει και το ίδιο το οικόπεδο... κάναμε άπειρη ώρα να το βρούμε) και απ' την άλλη πλευρά του δρόμου υπάρχει έκταση με ελαιόδεντρα. Μιλάμε για πραγματικά παραμυθένια τοποθεσία!
Έτσι, εγώ γύρισα στην Αθήνα κι η Αλκμήνη θα φέρει στην Ξάνθη τα τοπογραφικά. Και ελπίζουμε οι μέντορές μας να εκτιμήσουν το "αγροτεμάχιό μας" όσο κι εμείς.

Πουν ’το πουν ’το το καμαρίνι...

Επιστρέψαμε στην Ξάνθη με τις αποσκευές μας γεμάτες με φυλλάδια απεξάρτησης και σημειώσεις από τη συνάντηση με την κυρία Κουτσανίδου (η Νατάσα, που μου διέφευγε το επίθετό της). επιστρέψαμε όλο χαρά και αγωνία να βρούμε το καμαρίνι μας, να το στολίσουμε, να το οργανώσουμε, να το καλοπιάσουμε τέλος πάντων... Αμ δε! Καμαρίνι πουθενά. Δηλαδή, υπήρχαν πολλά και παντού, αλλά όλα πιασμένα από εκτοετείς και γηραιότερους. Έτσι κι εμείς φτιάξαμε μια παράγκα στο 5ο έτος, που μέχρι το Σεπτέμβρη τουλάχιστον θα είναι ελεύθερο. Μετά μετακομίζουμε. Για να μπούμε στο πνεύμα, παρά την απογοήτευση του καμαρινιού, πήγαμε και πήραμε βιβλία για τη διάλεξη. Η Αλκμήνη πήρε ένα του Φατούρου, του οποίου τον τίτλο αγνοώ κι εγώ τον δεύτερο Κωνσταντινίδη μου. "Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής". Και αρχίσαμε να αναζητούμε αναφορές στην κλίμακα. Ο Φατούρος μας έβγαλε την ψυχή με τον τρόπο γραφής του. Και ο Κωνσταντινίδης φρόντισε να περάσουμε σε κατάθλιψη "με λογισμό και μ’ όνειρο", "με καιρό και με κόπο". Ύστερα από το πρώτο ξεφύλλισμα είπαμε να οργανώσουμε τα περιεχόμενα της διάλεξης. Και καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει:

1. τίτλος: "Πώς μπορεί η αρχιτεκτονική να εξασφαλίσει ότι τα όλο και μεγαλύτερης κλίμακας έργα που οικοδομούνται στις μέρες μας θα διατηρήσουν κατά το δυνατόν την ανθρώπινη κλίμακα"
2. γενικά περί κλίμακας. Ιστορικές αναφορές
3. ψυχολογικές και κοινωνιολογικές θεωρίες για την επίδραση της κλίμακας στον ανθρώπινο ψυχισμό
4. περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης στα μεγάλης κλίμακας κτίρια
5. προτάσεις για την επίτευξη του στόχου (τίτλος)

Σήμερα το πρωί τηλεφώνησα και στην Κοινωνική επανένταξη και επικύρωσα το ραντεβού μας με την κυρία Κουτσανίδου και τον υπεύθυνο της τεχνικής υπηρεσίας του ψυχιατρείου Δαφνίου, το οποίο είναι τη Μεγάλη Τρίτη (βοήθειά μας...).

Αύριο είναι η (πρώτη) μέρα της κρίσης. Θα συναντήσουμε τη Ξάνθη (την καθηγήτρια και όχι την πόλη) και θα περιμένουμε καρτερικά να μας πει ότι ό,τι έχουμε πει και σκεφτεί ως τώρα είναι ένα μάτσο βλακείες και πάμε κατά διαόλου. Είναι πιθανό να μας πετάξει και κάποιο ελαφρύ αντικείμενο κατακέφαλα και κάποια λιγότερα ελαφριά κατάστηθα. Αλλά γι’ αυτό της έχουμε άλλωστε αδυναμία.

Όπου η παραμονή στην Αθήνα παρατείνεται...

Και τελικά βγάλαμε μια άκρη και καταφέραμε να κλείσουμε ραντεβού για την Παρασκευή το πρωί με την κυρία Νατάσα, της επανένταξης. Η κυρία Μάτσα είχε απίστευτα γεμάτο πρόγραμμα και αυτό αποδείχτηκε όταν την είδαμε να φεύγει στην κυριολεξία τρέχοντας από την ημερίδα του ΚΕΘΕΑ στον Άρειο Πάγο, για να προλάβει ένας Θεός ξέρει τι ακόμη... Έτσι μου τηλεφώνησε και με παρέπεμψε στην κυρία Νατάσα (της οποίας το επίθετο θα γράψω μόλις θυμηθώ), στην οποία είχε ήδη δώσει τη λίστα με τις ερωτήσεις μας. Σκοπεύαμε να επιστρέψουμε σήμερα στην Ξάνθη, καθότι τα αγγλικά της Αλκμήνης έχουν πάει τόσο πίσω που θα δεινοπαθήσει να καλύψει το χαμένο χρόνο. Όμως ήταν τόσο πρόθυμη να βοηθήσει η κυρία της επανένταξης, που αποφάσισε και η Αλκμήνη να μείνει μαζί μου για το ραντεβού, να ξεμπερδέψουμε με το κομμάτι της έρευνας. Και έτσι μεθαύριο το πρωί θα κατέβουμε στις 10 το πρωί στο σταθμό Βικτώρια και θα ψάξουμε για το κτίριο απέναντι από το κτίριο του Ο.Τ.Ε.. Και κάποτε θα πάμε να βγάλουμε και τα εισιτήρια επιστροφής..