Κωνσταντινούπολη.

1:200...

Κουράστηκα.

Κουράστηκα από τη σχολή.
Κουράστηκα, γιατί έχω να φύγω από την Ξάνθη απ' τις 13 Αυγούστου.
Κουράστηκα από τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μέρη, τα ίδια άγχη.
Κουράστηκα που πρέπει να μάχομαι για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Κουράστηκα να είναι όλο μακριά οι άνθρωποι που με εμπνέουν.

Σταματάω εδώ τη γκρίνια. Πήγαμε στη σχολή σήμερα με την Αλκμήνη. Καθαρίσαμε το καμαρίνι. Πλύναμε την καφετιέρα και τις κούπες, αδειάσαμε τα τασάκια, κλείσαμε τον διακόπτη από το πολύμπριζο και τη σόμπα, πετάξαμε τα υπολείμματα από τις μακέτες, μαζέψαμε σκόρπιες καρφίτσες, μολύβια, κόλλες, κοπίδια. Το καμαρίνι ήταν σχεδόν αποστειρωμένο όταν τελειώσαμε (με την κακή έννοια). Χρειάζεται να ξεκουραστεί κι αυτό, όπως κι εμείς.
Ύστερα πήγαμε από τον Παπασωτηρίου και πήραμε δυο βιβλιαράκια ακόμη για τη διάλεξη: το "Για μια αρχιτεκτονική" του Λε Κορμπυζιέ και ένα (ένα ακόμη..) του Μιχελή για την αισθητική και την αρχιτεκτονική. Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του Μιχελή είναι αρκετά κουραστική, αλλά τα συμπεράσματά του και οι απόψεις του διατυπωμένες πολύ ξεκάθαρα. Και ομολογουμένως μιλάει για έννοιες που έχουν άμεση σχέση με κάποια κεφάλαια της διάλεξής μας που σκεπάζονται από πυκνή ομίχλη, οπότε ήταν αναπόφευκτος. Ο Λε Κορμπυζιέ είναι "ολ τάιμ κλάσικ", και η μετάφραση του βιβλίου πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη.

Όμορφα πράγματα.

Μιας που στη σχολή έχουμε να πατήσουμε από την Πέμπτη, φρόντισα τουλάχιστον να ταΐσω το μυαλό μου με πραγματάκια άσχετα με την αρχιτεκτονική με την πρώτη ματιά. Από την άλλη, βέβαια, κάθε ερέθισμα διαμορφώνει την αισθητική μας και αν η αισθητική δεν είναι το βασικό εργαλείο του αρχιτέκτονα, τότε τι; (:-Ρ)
Τα όμορφα πράγματα που ανακάλυψα, λοιπόν είναι:

• η ταινία Le Ballon Rouge, του 1956: Ένα μπαλόνι ακολουθεί παντού ένα αγόρι, πράγμα που προκαλεί το φθόνο των συμμαθητών του και η συνέχεια επί της οθόνης. Διάρκεια 34'.
  
• το δισκάκι Your Hand In Mine - 'Yogoto No Yume' (Every Night Dreams-1933): Μουσική που γράφτηκε για συγκεκριμένες εικόνες, αλλά που σε κάνει να ονειρεύεσαι πολύ περισσότερες.
  
• το διπλό δισκάκι Leonard Cohen-Philip Glass "Book of longing": υπέροχοι στίχοι, υποβλητική μουσική σε σουρεαλιστικό συνδυασμό.
  

Μας κλείσανε στο άσυλο εκείνοι που είναι για το άσυλο ανιάτων.

Πήγαμε όντως στην παν θρακική πορεία τρία πούλμαν από την πολυτεχνική της Ξάνθης. Η συγκέντρωση ήταν τελικά στις 4 στην κεντρική πλατεία Από εκεί, μια απολύτως ειρηνική πορεία από περίπου 300 άτομα (δεν είμαι και πολύ καλή στους υπολογισμούς, κατά προσέγγισιν μιλάω) κατευθύνθηκε στην Περιφέρεια. Όπου αντικρίσαμε έναν "στρατό" από μπάτσους με αντιασφυξιογόνες μάσκες, και ασπίδες μπροστά στο στήθος. σαστίσαμε με τον αριθμό της δύναμης και αποφασίσαμε ότι η κατάληψη της Περιφέρειας ήταν πρακτικά αδύνατη και έτσι μπήκαμε στη Νομική ακριβώς απέναντι για συντονιστικό. Ήμουν μέσα όταν μπήκαν παιδιά που έκαναν περιφρούρηση στο προαύλιο και μας είπαν ότι οι Χρυσαυγίτες είχαν κυκλώσει τις εισόδους και είχαν σπάσει το τζάμι μιας πλαϊνής. Δυστυχώς επικράτησε ο πανικός και χάσαμε για λίγο την ψυχραιμία μας. Μισοί βγήκαν έξω, μισοί έμειναν μέσα. Τελικά ξανασυγκεντρωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε πως θα βγούμε από το κτίριο. Μαζί με τους χρυσαυγίτες ήταν ασφαλίτες και μπράβοι από μαγαζιά, με λοστούς, καδρόνια κ.λ.π.. Οι χρυσαυγίτες έλεγαν πως αν αποχωρήσουν τα τρία λεωφορεία της Ξάνθης δεν θα γίνει τίποτα, αλλιώς απειλούσαν να μας λιντσάρουν. Φυσικά υπήρξε ο αναμενόμενος διχασμός στην αίθουσα του συντονιστικού. Τελικά ήρθε ο νομάρχης Ροδόπης, ο οποίος είχε βάλει μέσα στο άσυλο τα λεωφορεία για να αποχωρήσει η Ξάνθη με ασφάλεια και είχε εγγυήσεις και για την ασφάλεια των Κομοτηναίων φοιτητών. Το άτυπο συντονιστικό αποφάσισε ότι ήταν καλύτερα για τους Κομοτηναίους να φύγουμε. Αυτό και κάναμε. Υπήρχαν φυσικά θερμοκέφαλοι που δεν αντιλαμβάνονταν τον κίνδυνο της κατάστασης και πρότειναν να ταμπουρωθούμε στη Νομική, εξαγριώνοντας κι άλλο τους Χρυσαυγίτες. Αυτοί οι "επαναστάτες" όμως ήρθαν μαζί μας στα πούλμαν, όταν φεύγαμε. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα παιδιά της Κομοτηνής μένοντας και επιπλέον πετούσαν λαμπρές ιδέες του στυλ "τώρα που μαζευτήκαμε, ας καθίσουμε να συζητήσουμε, κι ας περιμένει ο Νομάρχης". Ο οποίος φυσικά θα έφευγε, ήταν σαφές. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι η μάχη ήταν χαμένη εξ' αρχής. Έπρεπε να θρηνήσουμε θύματα για να νιώσουν καλά με τη συνείδησή τους. Αυτές οι γελοίες ακρότητες μόνο ανωριμότητα σημαίνουν. Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν φωνάζουν. Οργανώνονται, αναγνωρίζουν τις ήττες και φροντίζουν να διδαχτούν από αυτές. Όχι να βάλουν ζωές σε κίνδυνο. Το παρήγορο είναι ότι τελικά επικράτησε η λογική και θρηνήσαμε θύματα. (το γελοίο είναι ότι όταν κάποιος ρώτησε τους θερμοκέφαλους πως χάθηκε ο Τεμπονέρας, δεν ήξεραν να απαντήσουν.)
Ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τη διπλωματική, έχουν όμως σχέση με την καθυστέρησή της .
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=941004

Αφού δουλειά δεν γίνεται, ας πάμε στην πορεία...

Παν θρακική. Στην Κομοτηνή, αύριο στις 10 το πρωί (έναν καφέ, ρε παιδιά να μην πιούμε; :-Ρ).

Κατά τ' άλλα, η μακέτα 1:200 ολοκληρώθηκε και ευτυχώς δεν αποκάλυψε καμία ουσιαστική χοντρή μαλακία. Παρ' όλα αυτά τώρα αρχίζει το ψάξιμο για υλικά, δάπεδα, πλακοστρώσεις... Αύριο είχαμε πει να δουλέψουμε διάλεξη, αλλά προέκυψε η πορεία και δεν το βλέπω...
Η αλήθεια είναι ότι έχει μαζευτεί πολλή κούραση, κυρίως ψυχολογική. Και επειδή οι γείτονες είναι μεγαλύτερα έτη, και άρα ακόμη πιο κουρασμένοι, υπάρχει ένα μεγάλο γκρίζο σύννεφο που βρέχει στη γαλαρία του τρίτου έτους, πάνω απ' τα καμαρίνια. Χρειαζόμαστε όλοι διακοπές. Δουλεύουμε απελπιστικά αργά, με αναστεναγμούς ανά 5 sec., γκρίνια και ακόμη και το χιούμορ μας είναι πλέον κατάμαυρο. Λευτεριά στους διπλωματικούς. Ας έρθει κάποιος να μας κλοτσήσει έξω από τη σχολή. Έχουμε πάθει ιδρυματισμό και δεν μπορούμε να φύγουμε μόνοι μας.

Οι φίλοι στη σχολή είναι σκέτη καταστροφή.

Επιστρέψαμε σήμερα δυναμικά στη σχολή, αποφασισμένες να δουλέψουμε. Ψηφίστηκε κατάληψη ως τη Δευτέρα, έγινε και πορεία, σπάσανε και τρεις τράπεζες, οι γονείς τηλεφωνούν να δουν τι κάνουν τα βλαστάρια τους... Ο κόσμος συνεχίζει να καίγεται, αλλά και τα χαρτόνια συνέχισαν να στοιβάζονται και απαίτησαν την προσοχή μας. Έτσι το πήραμε απόφαση και κάναμε τη μακέτα εδάφους 1:200, η οποία είναι τεράστια. Το περίεργο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πέρασμα από την 1:500 στην 1:200. Αυτό δυο πράγματα μπορεί να σημαίνει: 1. Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, έχουμε κάνει μια μαλακία και μισή και απλά δεν το καταλαβαίνουμε και 2. Το θέμα έχει ωριμάσει τόσο καιρό μέσα μας και είναι όντως σωστό και "σφιχτοδεμένο". Οι πιθανότητες είναι 60-40 περίπου..
Ο τίτλος αυτής της ανάρτησης έχει να κάνει όμως με τον άπειρο χρόνο που χάνουμε από τη δουλειά και μοιραζόμαστε τη σπατάλη του με τη Σοφία και την Κατερίνα, τις νέες γειτόνισσες και φίλες. Όπως τραγουδάει κι ο Tom Waits, "I smoked my friends down to the filter...", είμαστε και οι τέσσερις ενθουσιασμένες με τη γνωριμία μας, με αποτέλεσμα το διάλειμμα για φαγητό να επεκτείνεται σε διάλειμμα για καφέ και αυτό ύστερα σε διάλειμμα για τσιγάρο ή μανταρίνια (ό,τι προτιμάει ο καθένας) κι όλα αυτά ταυτόχρονα με υπέροχες συζητήσεις, για την αρχιτεκτονική, τα παιδικά μας χρόνια, τις μαλακίες που έχουμε κάνει, όσα πάθαμε και ποτέ δε μάθαμε κ.λ.π.. Είναι όμως τόσο απολαυστική παρέα, και είχαμε τόσο πολύ ανάγκη να γνωρίσουμε νέα άτομα μετά από πέντε χρόνια στην ίδια τοσοδούλα πόλη (που, κι όμως, τη λατρεύουμε).
Αύριο το πρόγραμμα έχει πάλι μακέτα. Ίσως βγουν στη φόρα και τα κρυμμένα προβλήματα του θέματος...

O Κομήτης Halley πέρασε πάνω απ' τη γη.

Άραγε πόσο καιρό θα μας πάρει να σβήσουμε τις φωτιές που μας άναψε; Ξεχνάμε εύκολα, γαμώτο. Είμαστε πολύ μικροί. Τοσοδούληδες είμαστε. Θα θυμάται κανείς τη χθεσινή μέρα το 2061;

Halley's Comet or Comet Halley (officially designated 1P/Halley) is the most famous of the periodic comets and can currently be seen every 75–76 years.^[2][3] Although many comets with long orbital periods may appear brighter and more spectacular, Halley is the only short-period comet that is clearly visible to the naked eye, and thus, the only naked-eye comet certain to return within a human lifetime.^[4] During its returns to the inner solar system it has been observed by astronomers since at least 240 BC, but it was not recognized as a periodic comet until the eighteenth century when its orbit was computed by Edmond Halley, after whom the comet is now named. Halley's Comet last appeared in the inner Solar System in 1986, and will next appear in mid-2061.^[5]

^{http://en.wikipedia.org/wiki/Halley%27s_Comet}

Γειτονιά, ο δρόμος σου στενός....

Ιδού και τα καμαρίνια, όπως είναι στην αίθουσα του τρίτου έτους. Εμείς είμαστε γαλαρία. Τα καμαρίνια εκτείνονται σε δύο σειρές στο πίσω μέρος της αίθουσας και σε μια σειρά στο πλάι. Είναι όλα φτιαγμένα από πανέλα σε σιδερένιο σκελετό και ήταν μια ιδέα της κας. Ξάνθη. Καμαρίνια υπάρχουν μόνο στο τρίτο και στο δεύτερο έτος. του δευτέρου είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά δεν είναι αρκετά "χουχουλιάρικα" και δεν έχουν τόσο γαμάτους γείτονες (εμείς έχουμε τη Σοφία, την Κατερίνα 1., την Κατερίνα 2., την Πωλίνα κ.π.λ. καθώς και μερικά αγοράκια, που είναι λίγο νευρόσπαστα ώρες- ώρες, αλλά δίνουν ζωντάνια κάποιες άλλες ώρες). Επίσης έχουμε τον Φλο. Ένα σκυλάκι τυφλό από το ένα μάτι, αλλά πολύ αγαπησιάρικο και παιχνιδιάρικο, το οποίο είναι το κατοικίδιο όλων μας απ' όταν χάσαμε το Λάκη, που μάλλον έφυγε από τη σχολή, γιατί ήταν γέρος και άρρωστος και πήγε μακριά να πεθάνει. Ανάψαμε, λοιπόν τις προάλες τη σόμπα αλογόνου στον Φλο, που είχε ξαπλώσει σε μας, να τον περποιηθούμε. Αλλά έσκασε και έφυγε :-(

Μεγαλειώδης έξοδος (όπου όλα τα γερόντια βγαίνουν να ξεχάσουν)

Εχθές στη σχολή μαζευτήκαμε όλα τα έτη να συζητήσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν (δεν έχουμε συμβασιούχους, δεν υπάρχουν χρήματα, έχουμε ένα πολύ βαρύ και παράλογο πρόγραμμα σπουδών κ.λ.π.). Μετά τη συνέλευση είχαμε πέσει όλοι οι διπλωματικοί σε κατάθλιψη και δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Προτείνω, λοιπόν, να πάμε για κανένα κρασί. Συμφωνούν όλοι αμέσως. Διότι βαριόντουσαν να δουλέψουν, διότι το πρότεινα εγώ, που έχω να βγω δυο μήνες (γιατί είμαι θεόμουρλη και περνάω μια κάποια φάση), διότι δεν έχουμε βγει ποτέ μαζί όλη η γειτονιά των καμαρινιών. Κι έτσι δώσαμε ραντεβού στις 8.30, στο Ρακόμελο. Ήμασταν έξι κορίτσια, από έκτο μέχρι όγδοο έτος και ήπιαμε τέσσερα καραφάκια λευκό κρασί και πέντε κόκκινο. Φάγαμε σαλιγκάρια, απάκι χοιρινό, κολοκυθάκια τηγανητά με τζατζίκι, μυζιθροπιτάκια, κοτόπουλο, σαλάτα ρόκα και δεν έχω ιδέα τι άλλο. Στις 2 παρά τέταρτο μας διώξανε. Οπότε πήγαμε στο Ντίλι, στο οποίο βρήκαμε κι άλλους γείτονες από τα καμαρίνια και όλο το μαγαζί ήταν γεμάτο αρχιτέκτονες (πράγμα γενικά όχι ιδιαίτερα καλό, αλλά αν έχεις πει δυο λίτρα κρασί τους αγαπάς όλους). "Φιλιούνται, αγκαλιάζονται, φιλιούνται, αγκαλιάζονται" ήταν η κατάσταση. Ήμασταν όλοι παντελώς μεθυσμένοι, αλλά καταφέραμε να ξεχάσουμε το άγχος του πτυχίου και να μιλήσουμε για άλλα πράγματα, σαν άνθρωποι. Επειδή έκλεισε και το Ντίλι κάποια στιγμή, πήγαμε στο Cream (πρώην Jackson) μπουλούκι, όπως ήμασταν, γύρω στα δεκαπέντε άτομα. Αλλά εγώ κι η Αλκμήνη στις 6.30 το χάραμα λυγίσαμε και φύγαμε. Δεν ξέρω πόσοι έμειναν όρθιοι στο τέλος της βραδιάς, πάντως όσοι τη θυμούνται, θα θυμούνται ότι πέρασαν καλά.
Μας έκανε πολύ καλό αυτή η εκτόνωση, νομίζω. Αν και σήμερα κανείς δεν ήταν σε θέση να δουλέψει. Αλλά ας καθήσουμε και ένα Σάββατο έξω απ' τη σχολή! Έλεος! Έχουμε σαλτάρει τελείως με τη δουλειά.

Μακετούδι εργασίας 1:500

Some day the sun will shine...

Ω ευτυχία, ω αγαλλίαση.. Ανεβαίνουμε κλίμακα!!!! Από την 1:500 πάμε στην 1:200 επιτέλους! Αυτή τη βδομάδα υποτίθεται ότι θα μας άφηναν στη μοίρα μας να κατασταλάξουμε και θα μας διόρθωναν την επόμενη. Αλλά τσουπ! Το πρωί εμφανίζεται η Ξάνθη να μας πει ότι διάβασε τη Διάλεξη και αύριο το πρωί έχουμε ραντεβού στις 9.30. Μετά ήρθε μόνος του ο Παπαγγιαννόπουλος να μας πει ότι θα πεταχτεί να μας δει αύριο και τέλος ο Κόκκορης μας βούτηξε απ' το αίθριο, όπου είχαμε βγει να ξελαμπικάρουμε, μας πήγε στο καμαρίνι και μας είπε "Οκ. Τώρα αλλάξτε κλίμακα." και έντρομη τον ρωτώ "να μεγαλώσουμε ή να μικρύνουμε;;;;". Και απαντά "μεγαλώστε κλίμακα.". Και ξαναρωτώ "Δηλαδή αυτή η δομή θεωρείτε ότι μας καλύπτει;". Και ξαναλέει "Ναι. Μεγαλώστε κλίμακα.". Πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Μέχρι να μας βουλιάξουν πάλι βεβαίως βεβαίως....

Τα νέα περιληπτικά.

Πλέον το θέμα έχει:

1. Χώρο διημέρευσης με: κουζίνα, καθιστικό, χώρο εστίασης, πλυντήρια, χώρο προβολών, wc.
2. Γραφεία εργαζομένων (ψυχοθεραπευτές, νοσηλευτής) και γραφείο διοίκησης.
3. Χώρο εισόδου, υποδοχής.
4. Ξενώνες για τους επισκέπτες εργαζόμενους.
5. Επτά εργαστήρια: υφαντουργία, αγγειοπλαστική, αργυροχρυσοχοΐα, δραματοθεραπεία, μουσική, βιβλιοθήκη, ξυλογλυπτική.
6. Οκτώ τρίκλινα δωμάτια.
7. Οινοποιείο
8. Στάβλους για άλογα και μικρά ζώα
9. Καλλιέργειες εσπεριδοειδών
10. Αμπελώνα
11. Ελαιώνα
12. Θερμοκήπια
13. Εξέδρα για ψάρεμα
14. Γυμναστήριο με γήπεδο

Η δομή του θέματος αποτελείται από δύο "κορδέλες" που ξετυλίγονται η μια μέσα στην άλλη σπειροειδώς. Οι κορδέλες αυτές αποτελούν τα "νεύρα" του θέματός μας και δημιουργούν την κυρίως πλατεία και τον κυρίως δρόμο που συνδέει όλες τις χρήσεις. Θα ανεβάσω σκίτσα μόλις φωτογραφίσω τη νέα μακέτα. Τα υλικά πλήρωσής μας είναι πέτρα και ξύλο ενώ στις πέτρινες κατασκευές οι σκελετοί θα είναι από μπετόν αρμέ το οποίο όμως δεν θα φαίνεται στις όψεις.

Όλα αυτά τα λέμε εμείς οι δυο βέβαια. Θα δούμε την επόμενη βδομάδα αν θα συμφωνήσουν οι επιβλέποντες. Διότι την περασμένη εβδομάδα μας είπαν ότι είμαστε τρελές, υστερικές, ψυχωσικές και πρέπει να πάρουμε μια απόφαση και να σταματήσουμε να αλλάζουμε το θέμα κάθε βδομάδα, διότι η τελειότητα είναι ανέφικτη. Μας είπαν ότι πρέπει να χαλαρώσουμε, να "επαναστατήσουμε" απέναντί τους, να τους παρουσιάσουμε μια δομή και να πούμε "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ. ΤΕΛΟΣ". Έχουμε ψιλοφρικάρει, διότι αν δεν γίνει τέλεια η διπλωματική σου, τότε τι; Λες και θα μας ξαναδωθεί ένας ολόκληρος χρόνος για να δουλέψουμε ένα θέμα...

Το καμαρίνι (Η Φωλιά του Κουκου-ρούκου)

Όπου αποφασίζω να συνεχίσω να γράφω...

Διότι εκεί που είχα το blog να επιπλέει ανέμελα ξεχασμένο στον κυβερνοχώρο, κάνω μια αναζήτηση στο google το "Πάνος Κόκκορης" για να βρω κάποια έργα του, διαπιστώνω ότι εμφανίζεται το blog μου στις 9 πρώτες καταχωρήσεις. ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΌ Οπότε, λέω, ας το συνεχίσω, διότι το είδα σαν μήνυμα από το υπερπέραν (μπρρρρρ ακόμη πιο τρομακτικό). Φυσικά είναι πλέον 3 Δεκέμβρη και έχουν μεσολαβήσει άπειρες εξελίξεις στην πορεία της διπλωματικής, αλλά θα φροντίσω να κάνω μια γρήγορη περίληψη με εικόνες, και όταν βρω χρόνο, με κείμενο.