Μας κλείσανε στο άσυλο εκείνοι που είναι για το άσυλο ανιάτων.

Πήγαμε όντως στην παν θρακική πορεία τρία πούλμαν από την πολυτεχνική της Ξάνθης. Η συγκέντρωση ήταν τελικά στις 4 στην κεντρική πλατεία Από εκεί, μια απολύτως ειρηνική πορεία από περίπου 300 άτομα (δεν είμαι και πολύ καλή στους υπολογισμούς, κατά προσέγγισιν μιλάω) κατευθύνθηκε στην Περιφέρεια. Όπου αντικρίσαμε έναν "στρατό" από μπάτσους με αντιασφυξιογόνες μάσκες, και ασπίδες μπροστά στο στήθος. σαστίσαμε με τον αριθμό της δύναμης και αποφασίσαμε ότι η κατάληψη της Περιφέρειας ήταν πρακτικά αδύνατη και έτσι μπήκαμε στη Νομική ακριβώς απέναντι για συντονιστικό. Ήμουν μέσα όταν μπήκαν παιδιά που έκαναν περιφρούρηση στο προαύλιο και μας είπαν ότι οι Χρυσαυγίτες είχαν κυκλώσει τις εισόδους και είχαν σπάσει το τζάμι μιας πλαϊνής. Δυστυχώς επικράτησε ο πανικός και χάσαμε για λίγο την ψυχραιμία μας. Μισοί βγήκαν έξω, μισοί έμειναν μέσα. Τελικά ξανασυγκεντρωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε πως θα βγούμε από το κτίριο. Μαζί με τους χρυσαυγίτες ήταν ασφαλίτες και μπράβοι από μαγαζιά, με λοστούς, καδρόνια κ.λ.π.. Οι χρυσαυγίτες έλεγαν πως αν αποχωρήσουν τα τρία λεωφορεία της Ξάνθης δεν θα γίνει τίποτα, αλλιώς απειλούσαν να μας λιντσάρουν. Φυσικά υπήρξε ο αναμενόμενος διχασμός στην αίθουσα του συντονιστικού. Τελικά ήρθε ο νομάρχης Ροδόπης, ο οποίος είχε βάλει μέσα στο άσυλο τα λεωφορεία για να αποχωρήσει η Ξάνθη με ασφάλεια και είχε εγγυήσεις και για την ασφάλεια των Κομοτηναίων φοιτητών. Το άτυπο συντονιστικό αποφάσισε ότι ήταν καλύτερα για τους Κομοτηναίους να φύγουμε. Αυτό και κάναμε. Υπήρχαν φυσικά θερμοκέφαλοι που δεν αντιλαμβάνονταν τον κίνδυνο της κατάστασης και πρότειναν να ταμπουρωθούμε στη Νομική, εξαγριώνοντας κι άλλο τους Χρυσαυγίτες. Αυτοί οι "επαναστάτες" όμως ήρθαν μαζί μας στα πούλμαν, όταν φεύγαμε. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα παιδιά της Κομοτηνής μένοντας και επιπλέον πετούσαν λαμπρές ιδέες του στυλ "τώρα που μαζευτήκαμε, ας καθίσουμε να συζητήσουμε, κι ας περιμένει ο Νομάρχης". Ο οποίος φυσικά θα έφευγε, ήταν σαφές. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι η μάχη ήταν χαμένη εξ' αρχής. Έπρεπε να θρηνήσουμε θύματα για να νιώσουν καλά με τη συνείδησή τους. Αυτές οι γελοίες ακρότητες μόνο ανωριμότητα σημαίνουν. Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν φωνάζουν. Οργανώνονται, αναγνωρίζουν τις ήττες και φροντίζουν να διδαχτούν από αυτές. Όχι να βάλουν ζωές σε κίνδυνο. Το παρήγορο είναι ότι τελικά επικράτησε η λογική και θρηνήσαμε θύματα. (το γελοίο είναι ότι όταν κάποιος ρώτησε τους θερμοκέφαλους πως χάθηκε ο Τεμπονέρας, δεν ήξεραν να απαντήσουν.)
Ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τη διπλωματική, έχουν όμως σχέση με την καθυστέρησή της .
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=941004