Ένα Σάββατο ολίγον νωχελικό..

Σάββατο καμένο από χέρι, χωρίς ίχνος δημιουργικότητας ή εργασίας, μονάχα με σκέψεις και θολά όνειρα.
Χθες το βράδυ βγήκαμε όλοι μαζί στο Ντίλι. Όλοι. Μια παρέα περίπου 10 άτομα, λες και είμαστε πρώτο έτος, και μερικοί παλιοί φίλοι και γνωστοί που έτυχε να περάσουν από 'κει, μας βρήκαν κι έμειναν. Στο τέλος ήταν όλο το μαγαζί γεμάτο γνωστούς. Βγήκαμε μετά από καιρό και το είχαμε πολύ ανάγκη, γιατί είχαμε κουραστεί απίστευτα, άλλοι με διπλωματικές, άλλοι με διαλέξεις, άλλοι με κύματα γκαντεμιάς, στα οποία πότε σερφάρουν και πότε τους καταπίνουν. Καταναλώθηκαν άπειρα σφηνάκια, άπειρα τσιγάρα, άπειρα πατατάκια, τρεις κοτόσουπες, δυο πιάτα πατσάς και πολλές μπουγάτσες. Τραβήχτηκαν άπειρες φωτογραφίες και έλαβαν χώρα πολλές τρυφερές στιγμές. Ήδη από τη μέση της βραδιάς είχα σταματήσει το αλκοόλ και έπινα νερά και δεν ήπια σφηνάκια. Γριά πια.. Δεν είμαι για να καίω μέρες με hang-over.
Και όντως, η σημερινή μέρα δεν πήγε στράφι λόγω του χθεσινού αλκοόλ. Απλώς μου έλειπε ύπνος απ' όλη τη βδομάδα. Αποφάσισα να με κακομάθω. Και κούρνιασα κάτω απ' το πάπλωμά μου και όλο ξυπνούσα κι όλο ο ύπνος με ξανάπαιρνε. Και έβλεπα όνειρα για το κουνέλι μου (έχω να του πάρω πριονίδια 10 μέρες), για τη σχολή, για τους φίλους μου.. αναμενόμενα πράγματα. Άγχη. Αλλά ήταν πολύ ρεαλιστικά και σχεδόν ένιωθα ότι βγαίνω από την αίθουσα του κινηματογράφου κάθε φορά που ξυπνούσα (το απολαμβάνω πολύ αυτό).
Χάρηκα και με δυο τηλέφωνα από φίλους, που δεν τους βλέπω συχνά, καθώς ο ένας είναι Θεσ/νίκη κι ο άλλος προσπαθεί να τελειώσει το μεταπτυχιακό του και τρέχει και δεν φτάνει. Είναι περίεργο που οι φίλοι σε θυμούνται όλοι μαζί, όπως οι συμφορές. Και είναι και ωραίο. Χάρηκα και με την κάρτα του Σόλωνα, που έφτασε από το Λονδίνο μια εβδομάδα μετά τον Σόλωνα..
Αύριο ίσως εφημερίδες, πιθανότατα σχολή.. Εφημερίδες με γαλλικό στο κρεβάτι. Η μυρωδιά του χαρτιού και του μελανιού με τρελαίνει και μ' αρέσει και λιγάκι όταν ξεβάφουν στα δάχτυλα τα χρώματα απ' το ξεφύλλισμα..

όλγουεηζ λουκ ατ δε μπράητ σάηντ οφ λάηφ..

Σχολή 13:00- 2:15π.μ..

Καταναλώσαμε (εγώ και η Αλκ): ένα πακέτο ηλιόσπορους, δυο Heineken, μισό σακουλάκι m&m's, δύο πακετάκια kinder bueno, δύο γλειφιτζόυρια babaloo γεύση φράουλα με τσίχλα στο κέντρο, δύο μακαρονάδες σπαγγέτι πουτανέσκα από το Napoli, τέσσερις κούπες γαλλικού καφέ, δύο φρέντο καπουτσίνο μέτριους, ένα πακέτο Ruffles με ρίγανη, ένα κουτάκι σοκολατάκια Lacta lov' it, ένα πακετάκι twix, ένα muffin με γλάσο πικρής σοκολάτας, έξι μανταρίνια. Νιώθω το στομάχι μου κάπως περίεργα και μια μικρή υπερένταση.. Χμ.. θα φταίει η διάλεξη..

Είναι υπέροχο να συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που εκτιμάς και αγαπάς (την Αλκ) και να 'χεις γύρω σου ανθρώπους που τους νοιάζεσαι και σε νοιάζονται, κι άλλους ανθρώπους, που τους θαυμάζεις για την εργατικότητα και το μεράκι και το ταλέντο τους και αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση (χαρά στο κουράγιο του Γ., χαρά στο κουράγιο της Μ.).

Είναι υπέροχο η δουλειά να προχωράει με πραγματική όρεξη και θέληση για ένα καλό αποτέλεσμα, αλλά κι όταν κουράζεσαι να μπορείς να γελάσεις μέχρι δακρύων, να ουρλιάξεις, να κλάψεις και να ξέρεις πως οι γύρω σου δεν πρόκειται να σε κρίνουν ή να σε παρεξηγήσουν, γιατί όλοι εκεί στα καμαρίνια στο πίσω μέρος του τρίτου έτους στο ίδιο καζάνι βράζουμε.. (και οι ίδιοι το ανακατεύουν).

Είναι υπέροχο να βλέπεις πως το αντικείμενο που αγαπάς σου δίνει καθημερινά κι άλλους λόγους να το λατρέψεις. Η διάλεξη, μετά τις διορθώσεις της Ξάνθη, μας έχει ανοίξει νέους ορίζοντες, όπως ελπίζαμε από την αρχή ότι θα γίνει. O Le Corbusier, ο Μιχελής, ο Κωνσταντινίδης, ο Βιτρούβιος, ο Palladio, ο Lippi ξεδιπλώνουν τη σκέψη τους μπροστά μας, μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους.

Είναι υπέροχο να διαβάζεις πράγματα που έχεις γράψει πριν από μήνες και να σου φαίνονται αφελή και βλακώδη, όσο σκληρό κι αν είναι, γιατί φαίνεται ότι η σκέψη σου ωρίμασε και εξελίχθηκε.

Μικρά όμορφα πράγματα απ' το Σ/Κ που πέρασε.

• η διάλεξη επιτέλους διορθώθηκε από την Ξάνθη και μπορεί να μπει στην τελική της φάση πλέον
• κι εγώ και η Αλκ μπορέσαμε να δουλέψουμε ένα γεμάτο 13ωρο, χωρίς χάζεμα και τριγύρισμα στα φιλικά καμαρίνια και βγάλαμε πολλή (και νομίζω καλή) δουλειά, με αποτέλεσμα να νιώθω γεμάτη
• μοιράστηκα το Σάββατο με έναν άνθρωπο που προκαλεί το μυαλό μου να πάρει γρήγορες στροφές και σκέφτηκα πράγματα για τον χαρακτήρα μου που δεν τα είχα συνειδητοποιήσει, πράγμα που είχε αιώνες να συμβεί και με εξέπληξε ευχάριστα (αν και δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα πράγματα που συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου)
  
• το ζώδιό μου επιτέλους άρχισε να έχει θετικές προβλέψεις, όχι για την βδομάδα, όχι για το μήνα, αλλά μέχρι τον Ιούνη! Αμέ! :Ρ
• η Αλκμήνη σταμάτησε να με κοροϊδεύει για τα Chupa Chups με γεύση καρπούζι, υπέκυψε και πήρε ένα και μάλιστα ζήτησε αύριο να της πάω ένα "με γεύση φράουλα και τσίχλα στο κέντρο. Πες μου πως θα μου το φέρεις, έστω κι αν είναι ψέμα!"
  

τον παλιό καλό καιρό (μέχρι πριν τρεις ώρες)

Έλεος..

Έρχονται!!!

Επιτέλους, αύριο, μετά από 1,5 μήνα οι καθηγητές θα ξαναεμφανιστούν στη σχολή.. Θα περιμένουμε σαν τα κοράκια από πάνω τους όλοι οι διπλωματικοί για διόρθωση, εκείνοι θα πιστεύουν ότι μπορούν να διαστείλουν το χρόνο, θα κάθονται κανένα 5άωρο στις πρώτες ομάδες και μετά δεν θα προλάβουν να δουν τους υπόλοιπους. Κλασσικά εικονογραφημένα. οπότε κι εμείς 9.30 το άγριο χάραμα θα 'μαστε εκεί, στημένες καραούλι στο καμαρίνι, με την καφετιέρα γεμάτη γαλλικό. Είναι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να πάρει κανείς διόρθωση. Και εξηγώ. Οι πιθανότητες να διορθωθείς, όταν είσαι διπλωματικός στην αρχιτεκτονική του Δ.Π.Θ. (από τους Ξάνθη- Κόκκορη- Παπαγιαννόπουλο) αυξάνονται κατακόρυφα:

• αν έχεις γαλλικό στην καφετιέρα, γιατί είναι όλοι εξαρτημένοι από τον καφέ. Αν είναι πρωί μπορεί να προσποιηθούν ότι έρχονται για διόρθωση, ενώ το μόνο που θέλουν είναι ο καφές σου. Αλλά τους αναγκάζουμε να πληρώσουν με διόρθωση
• αν πας πριν τις 10 σχολή, οπότε και δεν υπάρχει ψυχή, γιατί οι περισσότεροι διπλωματικοί είναι νυχτοπούλια, οπότε πριν τις 11-12 δεν εμφανίζονται πολλοί
• αν έχεις απλωμένα σχέδια και μακέτες παντού στο καμαρίνι, ατάκτως ερριμένα, ώστε να φαίνεται ότι λαμβάνει χώρα ένας διαρκής εργασιακός οργασμός
• αν αλλάζεις χρώματα/ βουρκώνεις/ τραυλίζεις/ αυτοχαστουκίζεσαι από το άγχος μπροστά τους (αλλά μπορεί και να εκνευριστούν, είναι με τις μέρες τους)
• αν τους κυνηγάς και τους παρακαλάς διαρκώς και απαρνηθείς την προσωπικότητα και τον αυτοσεβασμό σου προκειμένου να φτάσεις την Πηγή Της Γνώσης (κάτι σαν Βουδιστής μοναχός). Αλλά κι αυτό μπορεί να τους εκνευρίσει, διότι δεν θέλουν γλείψιμο. Πρέπει να τους πείσεις ότι δεν θες εκείνους, αλλά Την Γνώση. Ότι δεν σε ενδιαφέρει να διεκπεραιώσεις τη διπλωματική, αλλά να υπηρετήσεις την αρχιτεκτονική.
• αν τους πεις "αυτή τη βδομάδα δουλεύουμε κάτι νέο και καλύτερα να τα πούμε την επόμενη..". Μπλόφα, αλλά πιάνει αρκετά συχνά. Έρχονται από μόνοι τους, να δουν τι σκαρώνεις.

Όλα αυτά θα τα δοκιμάσουμε αύριο. ΌΛΑ. Θα φορέσουμε και τα καλά μας, έτσι, για να νιώθουμε όμορφα τις εκατό ώρες που θα περιμένουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η σχολή φοράει τα αγαπημένα της ρούχα Πέμπτες και Παρασκευές που έρχονται οι Συνθέτες. Είναι επειδή ξέρεις ότι θα καταρρακωθείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και προσπαθείς να ανεβάσεις την ψυχολογία σου όπως- όπως..
Και δεν μπορείς και να διαμαρτυρηθείς, ρε γαμώτο, τώρα πια, γιατί καταλήξαμε πλέον με όσα παιδιά έχουν τους ίδιους επιβλέποντες με 'μας, να 'μαστε φίλοι ή έστω κρασο-παρέα. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη αυτές τις διορθώσεις, οπότε όποιος είναι ο τυχερός, καλή του πρόοδο και καλή καρδιά..

"Είσαι σίγουρος ότι πήρες τη λάθος απόφαση;"

Ο τίτλος είναι παρμένος από ένα ποίημα του Leonard Cohen. Ο οποίος μέρες τώρα μου έστελνε υποσυνείδητα, ύπουλα μηνύματα μέσω ηλεκτρο-μαγνητικο-something ακτινοβολίας και τελικά πέτυχε τον σκοπό του. Το "the book of longing" είναι πλέον στην βιβλιοθήκη μου, διαβασμένο ήδη μια φορά (μέσα σε δυο ώρες, ασύμφορη βιβλιοφάγος..). Ομολογώ ότι περίμενα τελείως διαφορετικά σκίτσα και όχι την αυτοπροσωπογραφία του εκατό φορές (αν και τουλάχιστον έχει αίσθηση της εικόνας του). Όσο για τα ποιήματα, κάποια με άγγιξαν, κάποια με άφησαν παγερά αδιάφορη. Αλλά, είπαμε, του χρωστάω μια δεύτερη, προσεκτική ανάγνωση..
Ομολογώ, επιπλέον, ότι σήμερα δεν έχω ιδιαίτερους λόγους να γκρινιάζω, αλλά φρόντισα η ίδια γι' αυτό (ήτοι για την βελτίωση της διάθεσής μου).
Κατ' αρχάς βγήκα έξω και με είδε ο ήλιος. Σοφή κίνηση.
Δεύτερον, φρόντισα να αυξηθούν οι ενδορφίνες μου υποκύπτοντας -εκτός από τον αγαπητό Leonard- σε ένα καρό φόρεμα και σε έναν καφέ με την Αλκμηνούλα.
Τρίτον, στρώθηκα και έκανα ουσιαστικότατη δουλειά για την διάλεξη, σε βαθμό που τα μάτια μου άρχισαν να ουρλιάζουν στον εγκέφαλό μου "πες της να φύγει από την οθόνη, θα καταρεύσουμε".
Τέταρτον, θυσίασα εκείνη την παρθένα και τις νυχτερίδες, που χρειάζονταν για τα ξόρκια, για να ανοίξει η σχολή (ξέρω, ο τόπος πάει κατά διαόλου, οι καταλήψεις είναι αντίδραση κλπ. κλπ. -δεν έχω καμία διάθεση για πολιτική τοποθέτηση ή διαμάχες- αλλά έχω εκατομμύρια λόγους να την θέλω ανοιχτή). Βέβαια το ξόρκι δεν ξέρω αν έπιασε ακόμη, αλλά από εκεί που οι καταλήψεις ήταν εβδομαδιαίες, στην αυριανή συνέλευση θα προταθεί τριήμερη.

Οπότε γενικά θα μπορούσα να πω ότι παίρνω σταδιακά τα πάνω μου.

Αν και με πτόησε λιγάκι το γεγονός ότι στην διάλεξη έχω ένα ωραιότατο δισέλιδο σχετικά με το πρότυπο ανάπτυξης της πόλης από τον Le Corbusier, το οποίο το ανατρέπει με άλλο ένα ωραιότατο δισέλιδο ο Άρης Κωνσταντινίδης. Και, όσο να πεις, μπορεί να έχω περάσει κάτι κρίσεις αλαζονείας κατά καιρούς, αλλά να απορρίψω τον Κωνσταντινίδη ή τον Le Corbusier.. ε, μέχρι εκεί δεν φτάνει η χάρη μου.. Προσπάθησα να "κουκουλώσω" την αντιπαράθεση με κάτι αερολογίες για "τις δυο όψεις" του ίδιου νομίσματος. Αρχικά. Αλλά μετά φαντάστηκα τον -σοκ και δέος- Κόκκορη να διαβάζει την φράση, να με κοιτάζει μες τα μάτια (εγώ εννοείται ότι έχω χλομιάσει και έχω φάει και τα δέκα νύχια μου), και να με ρωτάει "εσείς, δεσποινίς Συμβουλίδου, ποια πλευρά του νομίσματος προτιμάτε;". Οπότε ξέρω πολύ καλά ότι θα δώσω την λάθος απάντηση.. Κι έτσι άφησα το θέμα λίγο "φλου" να το πω, λίγο "προς συζήτηση" να το πω.. Ίδωμεν.

Άγχος, εκνευρισμός, εντάσεις και άλλα τέτοια χαρούμενα.

Πίσω στη σχολή σήμερα.. Οργανώσαμε λιγάκι τη διάλεξη, βάλαμε κάτι συμπληρωματικά κεφάλαια και ξανακοιτάξαμε την μακέτα. Οπότε και αρχίσαμε να την ξηλώνουμε και να κόβουμε και να ράβουμε. Καλό; Κακό; άγνωστο.. Οι καθηγητές έχουν να μας δουν γύρω στον 1,5 μήνα και ελπίζω ότι θα μας δουν αυτή τη βδομάδα, γιατί -σοβαρά τώρα- το 'χουμε ανάγκη. Και όχι μόνο για ψυχολογικούς λόγους..

Εχθές ήταν μια ωραία βραδιά. Βγήκαμε πάλι όλοι οι αιώνιοι μαζί. Πάλι στο Ντίλι. Η Αλκμήνη, ο Χρήστος, εγώ, η Σοφία, η Κατερίνα, η Κατερίνα 2, η Ρενάτα, ο Άγης, ο Άγγελος, η Μαίρη.. Ποοοολύ αλκοόλ, αρκετό κέφι, ανέκδοτα (;! έχω να διασκεδάσω με ανέκδοτο αιώνες), αγκαλιές. Ξορκίσαμε τα άγχη μας από τις 12 το βράδυ ως τις 6.30 το πρωί, αλλά ο εξορκισμός δεν πέτυχε. Το πρωί ήταν όλα πάλι δίπλα στο κρεβάτι μου, κρυμμένα κάτω απ' τις εφημερίδες.
Η αλήθεια είναι ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν είναι και η καλύτερη. Οι φίλοι περνάνε διάφορα ζόρια (αχ ο έρωτας, αχ το πτυχίο, αχ τα μεταπτυχιακά) και με εξαίρεση την Κατερίνα 2, που γύρισε απ' τις διακοπές με νέο (φτου να μην το ματιάσω) αίσθημα, οι υπόλοιποι γεμίζουν το χώρο με αρνητικά vibes. Κι εγώ δεν είμαι στα καλύτερά μου και φαίνεται ότι χρησιμοποίησα έναν-δυο ανθρώπους σαν σάκους τους μποξ, άθελά μου. Έβγαλα τα νεύρα και την έντασή μου σε ανθρώπους που έχουν επίσης λόγους να έχουν νεύρα και εντάσεις. Αλλά οι φίλοι έχουν κατανόηση (ελπίζω..).

Νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη για αλλαγή παραστάσεων. Θα ήθελα να βάλω 6-7 άτομα σε ένα βανάκι και να πάμε κάπου απίστευτα κλισέ και να λιώνουμε κάτω απ' τον ήλιο πίνοντας γάλα καρύδας ή να καθόμαστε γύρω απ' το τζάκι τρώγοντας μπισκότα κανέλας Να χαλαρώσουμε και να εμφανιστούν ξανά οι χαλαροί, καλοί εαυτοί μας..

Γενικά με φθείρει πολύ αυτή η αόριστη πίεση χρόνου.. Ξέρω ότι πρέπει να τελειώσει την διάλεξη, για να την παραδώσω κάπου τώρα κοντά. Ξέρω ότι πρέπει να τελειώσω την διπλωματική, για να την παραδώσω κάπου το καλοκαίρι.. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη, αν υπήρχαν συγκεκριμένες ημερομηνίες, νομίζω.

Ψυχραιμία..

Κατάληψη. Θα χαθεί η εξεταστική; Άγνωστο ακόμη.

Ξεβούλωσε ο νεροχύτης; Όχι.

Χθες ήταν η Ξάνθη στη σχολή και είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο να μου πει αν θα προλάβει να μας δει. Δεν πήρε ποτέ.

Ο κύριος Charles- Edouard Jeanneret τα λέει καλά στο "Για μια αρχιτεκτονική". Το τραγικό είναι ότι στην έκδοση του 1928 γράφει "αυτό το μανιφέστο είναι ακόμη επίκαιρο" και εξακολουθεί να είναι. Και όχι μόνο επειδή είναι το έργο κλασσικό, αλλά επειδή ακόμη δεν έχουμε πετύχει τους στόχους του τότε.

"Κάποιες στιγμές νιώθουμε την ανάγκη να κοσκινήσουμε το παρελθόν για να το πουλήσουμε στο μέλλον", μου είπε ένας φίλος, χωρίς να συμφωνεί με αυτή τη λογική. Εγώ σκέφτομαι ότι κάποιες στιγμές κουραζόμαστε να φοράμε ρούχα το ένα πάνω από τ' άλλο, να τα συσσωρεύουμε, απλώς και μόνο επειδή μας κάνουν, να ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια. Ειδικά όταν στη ζωή μας έχει καλοκαίρι. Και τότε έχουμε ανάγκη να επιστρέψουμε στο γυμνισμό καίγοντας τα παλιά ρούχα στη φωτιά. Και περπατάμε πια πολύ πιο ανάλαφρα.

Έρχεται το τέλος του κόσμου.

Αυτή η ζωγραφιά έγινε χάρη σε μια φράση του Amberclock και του υποσχέθηκα να την ανεβάσω, για να την δει. (Στο είπα ότι είναι σουρεαλιστική, μη γκρινιάξεις τώρα!)

Είμαι σίγουρη ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, γιατί:

• Βούλωσε (πάλι) ο νεροχύτης μου.
• Πήγα στο σούπερ μάρκετ (για ξεβουλωτικό, ντε!) και υπήρχε μια τεράστια ουρά και όλοι αγόραζαν τόνους κωλόχαρτα. Τόνους. Ή γίνεται πόλεμος και δεν το πήρα χαμπάρι, ή είχε προσφορά ο Μαρινόπουλος.
• Η γραμματεία των πολιτικών μηχανικών του Δημοκριτείου μου απάντησε σε mail που έστειλα χθες το βράδυ, σήμερα, πρωί- πρωί. Μα είναι γραμματεία, για όνομα του Θεού! Υποτίθεται ότι είναι φτιαγμένη για να κάνει τις ζωές μας δύσκολες! Τι ύποπτες ενέργειες είναι αυτές;
• Ο αδελφός μου τρώει διαρκώς κατεψυγμένες πίτσες και είναι ζωντανός. Εγώ σήμερα πήγα να φάω κατεψυγμένη πίτσα, γιατί βαριόμουν τραγικά να μαγειρέψω, και ένιωσα ότι τρώω πολυμερή πετρελαίου. Άρα ο αδελφός μου είναι cyborg και υπάρχουν κι άλλοι ανάμεσά μας.
• Η ΔΕΗ ήρθε εκατό ευρώ και δεν έχω εργοστάσιο κρυμμένο στο σπίτι μου.
• Νομίζω ότι καταλαβαίνω τελικά πως πήζει αυτό το διαολεμένο το μπετόν (ενώ δεν έχω ιδέα από χημεία).

Δεν μπορώ να συνεχίσω να αγνοώ τα παράδοξα σημάδια. Κάτι θα μου συμβεί από μέρα σε μέρα. Φεύγω. Πάω να βρω ένα πυρηνικό καταφύγιο.

Επιστροφή..

Η Αλκμήνη κι εγώ ανταλλάξαμε ξανά ευχές για καλό πτυχίο και καλή διπλωματική χασκογελώντας πάνω από δυο ποτήρια ρακόμελο. Χαζεύω την ξύστρα- τηλεφωνικό θάλαμο που μου έφερε από το Λονδίνο. Θέλω να γίνω μικροσκοπική και να χωθώ εκεί πέρα μέσα, να πάρω τηλέφωνο τον φανταστικό φίλο των παιδικών μου χρόνων (και κρίμα, αλλά δεν θυμάμαι αν είχα όντως φανταστικό φίλο..) να έρθει να με πάρει με ένα αερόστατο και να πάμε ταξίδι κάπου πολύ- πολύ μακριά. Να μένουμε σε μια σοφίτα, να πίνουμε τσάι γιασεμί και να τρώμε τουλουμπάκια διαβάζοντας ξανά και ξανά τον Μικρό Πρίγκιπα, το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, τα Ταξίδια του Gulliver μπροστά από μια ξυλόσομπα και να χιονίζει.
Νιώθω ότι δεν έφυγα ούτε μια μέρα από την Ξάνθη. Το άγχος με έπιασε πάλι από το λαιμό και τρόμαξα. Νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο με εκατομμύρια πόρτες και έχω τα κλειδιά για όλες, απλά είναι τόσες πολλές, που θέλω αιώνες για να τις ανοίξω. Ή, σε απλά ελληνικά, δεν έχω ιδέα τι σκατά θέλω πραγματικά να κάνω μετά το πτυχίο, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος δρόμος για μένα.
Σήμερα ολοκληρώσαμε με την Αλκμήνη και τα σχέδια για το σπίτι ενός φίλου. Ο πρώτος μας "πελάτης".. Ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι πως το αντικείμενο των σπουδών μου, με το οποίο εξακολουθώ να είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη, θα βγάλει τη μάσκα του όταν βγω στην αγορά εργασίας και κάτω απ' το πρόσωπο της νύμφης θα δω μια φτιασιδωμένη εβδομηντάρα, ξεδοντιάρα τσατσά με βρώμικα χνώτα. Και δεν θα μπορώ να πω πως δεν με είχαν ειδοποιήσει. έχει φροντίσει ο Στελάκης γι' αυτό, χρόνια τώρα. Απλώς τότε ήμουν στην ηλικία που το να κλείνεις τ' αυτιά σου και να τραγουδάς "νανα να νανα να νανα", όταν άκουγες κάτι που δεν σε βόλευε, ήταν αποδεκτό και σχεδόν χαριτωμένο. Τώρα είναι απλά ένδειξη αδυναμίας αποδοχής της -σκληρής- πραγματικότητας.

κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη.

• http://www.youtube.com/watch?v=hXgcMZuoeQA.Διαφωτιστικότατο βίντεο.. Δείτε και τα υπόλοιπα. Σκληρά, αλλά αληθινά.)
• http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_13/04/2003_60041
• http://greekwolves.blogspot.com/2008/09/blog-post_28.html
• http://www.crystalrecovery.com/Pages/MethUsers.html. Φωτογραφίες χρηστών "πριν και μετά".
• http://www.agws.com.au/Drug/Docs/GEcstasy.pdf

Δυστυχώς δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να δει αυτά τα inks. Μπορώ μόνο να σας θυμίσω πως όταν δεν βλέπουμε κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Ηλίθια λίστα με στόχους για τη νέα χρονιά. Θέλω:

1. πτυχίο (τον Ιούνη, σας παρακαλώώώώώ...)
2. διάλεξη (το Φλεβάρη, έλεος!)
3. να μάθω να μην είμαι τόσο σκύλα
4. να πάω επιτέλους ξανά στη Βαρκελώνη, πριν βρω δουλειά
5. να βρω δουλειά (μετά το πτυχίο)
6. να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου όταν φρικάρω
7. να σταματήσω να κάνω παρανοϊκές σκέψεις και σενάρια
8. να προσπαθήσω να μην έχω υψηλές προσδοκίες, από άτομα χωρίς δυνατότητες
9. να εκτυπώνω τα e-books και να μην βγάζω τα μάτια μου στην οθόνη
10. να μην ψάχνω να βρω τι πάει στραβά, όταν όλα πάνε αντικειμενικά τέλεια