Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Επιστροφή..

Η Αλκμήνη κι εγώ ανταλλάξαμε ξανά ευχές για καλό πτυχίο και καλή διπλωματική χασκογελώντας πάνω από δυο ποτήρια ρακόμελο. Χαζεύω την ξύστρα- τηλεφωνικό θάλαμο που μου έφερε από το Λονδίνο. Θέλω να γίνω μικροσκοπική και να χωθώ εκεί πέρα μέσα, να πάρω τηλέφωνο τον φανταστικό φίλο των παιδικών μου χρόνων (και κρίμα, αλλά δεν θυμάμαι αν είχα όντως φανταστικό φίλο..) να έρθει να με πάρει με ένα αερόστατο και να πάμε ταξίδι κάπου πολύ- πολύ μακριά. Να μένουμε σε μια σοφίτα, να πίνουμε τσάι γιασεμί και να τρώμε τουλουμπάκια διαβάζοντας ξανά και ξανά τον Μικρό Πρίγκιπα, το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, τα Ταξίδια του Gulliver μπροστά από μια ξυλόσομπα και να χιονίζει.
Νιώθω ότι δεν έφυγα ούτε μια μέρα από την Ξάνθη. Το άγχος με έπιασε πάλι από το λαιμό και τρόμαξα. Νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο με εκατομμύρια πόρτες και έχω τα κλειδιά για όλες, απλά είναι τόσες πολλές, που θέλω αιώνες για να τις ανοίξω. Ή, σε απλά ελληνικά, δεν έχω ιδέα τι σκατά θέλω πραγματικά να κάνω μετά το πτυχίο, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος δρόμος για μένα.
Σήμερα ολοκληρώσαμε με την Αλκμήνη και τα σχέδια για το σπίτι ενός φίλου. Ο πρώτος μας "πελάτης".. Ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι πως το αντικείμενο των σπουδών μου, με το οποίο εξακολουθώ να είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη, θα βγάλει τη μάσκα του όταν βγω στην αγορά εργασίας και κάτω απ' το πρόσωπο της νύμφης θα δω μια φτιασιδωμένη εβδομηντάρα, ξεδοντιάρα τσατσά με βρώμικα χνώτα. Και δεν θα μπορώ να πω πως δεν με είχαν ειδοποιήσει. έχει φροντίσει ο Στελάκης γι' αυτό, χρόνια τώρα. Απλώς τότε ήμουν στην ηλικία που το να κλείνεις τ' αυτιά σου και να τραγουδάς "νανα να νανα να νανα", όταν άκουγες κάτι που δεν σε βόλευε, ήταν αποδεκτό και σχεδόν χαριτωμένο. Τώρα είναι απλά ένδειξη αδυναμίας αποδοχής της -σκληρής- πραγματικότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: